Η λέξεις που έχουν ακουστεί και ειπωθεί χιλιάδες φορές τον τελευταίο καιρό είναι αγανάκτηση και αγανακτισμένος.

Η λέξεις που ξεχάστηκαν και θάφτηκε είναι καταπιεσμένος, σκλαβωμένος.

Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης αγκάλιασαν και ανέδειξαν μια κίνηση που δεν τα άγγιζε και δεν τα αμφισβητούσε. Έσπευσαν να προβάλλουν κάτι που στρεφόταν αλλού. Έκλεισαν το μάτι στους «αγανακτισμένους» δείχνοντας ότι είναι μαζί τους. Οι «αγανακτισμένοι» φιλάρεσκα και ταπεινωτικά αρκέστηκαν στη δημοσιότητα που αυτά τους πρόσφεραν. Ταπεινωτικά γιατί από την πρώτη στιγμή και χωρίς ακόμη να έχει διαμορφωθεί και ζυμωθεί το οτιδήποτε , πριν ακόμη γίνει η πρώτη συνέλευση, ενσωμάτωσαν τον ειρηνικό και απολιτικό χαρακτήρα που τα μμε είχαν προσδώσει. Και σαν μην έφτανε αυτό υπερασπίζονται αυτά τα χαρακτηριστικά, προκειμένου να γίνουν αποδεκτά.

Η εξουσία- πολιτική, οικονομική, δικαστική- και τα μμε δούλευαν , δουλεύουν και θα δουλεύουν μαζί. Είναι ένα. Εξυπηρετούν και εξυπηρετούσαν τα ίδια συμφέροντα. Οι αγανακτισμένοι συνειδητά και ασυνείδητα εξυπηρετούν τα μμε που με τη σειρά τους υπηρετούν την εξουσία, τα αφεντικά τους.

Το Δεκέμβρη του 2008 μία σημαντική ιδεολογική σύγκρουση αφορούσε το γεγονός εάν είχαμε μπροστά μας μία εξέγερση ή όχι. Αργότερα, και όταν τα πράγματα είχαν ησυχάσει, όλοι παραδέχτηκαν ότι ήταν. Σήμερα δεν γίνεται καμία νύξη, γιατί απλά δεν υπάρχει κανένας εξεγερσιακός χαρακτήρας. Το αντίθετο! Μόλις άρχισαν να οργανώνονται οι πρώτες συνελεύσεις και κατάλαβε η εξουσία ότι το πάρτυ τελείωσε, εμφανίστηκαν τα πρώτα δημοσιεύματα περί πάνω και κάτω πλατείας ή περί πλατειοπατέρων. Παίζουν το παιχνίδι της χειραγώγησης πάρα πολλά χρονιά και το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα.

Δεν είμαι αγανακτισμένος τώρα. Είμαι μισθωτός σκλάβος από τη στιγμή που γεννήθηκα. Δεν διαδηλώνω τώρα, που θίχτηκε η τσέπη μου και δεν μετράει το βύσμα μου. Δεν θεωρώ κατόρθωμα ότι σηκώθηκα από τον άνετο καναπέ μου. Δεν μουντζώνω χαμογελώντας, γιατί ταυτόχρονα ξέρω το γελοίο της πράξης μου. Δεν κατάλαβα τον τελευταίο μήνα (για να το ξεχάσω τον επόμενο που θα κανονίσω τις διακοπές μου ) ότι οι πολιτικοί και όχι ή πολιτική είναι το πρόβλημα.

Δεν είμαι εγκλωβισμένος στις επιλογές που μου δίνουν τα σκυλιά των εξουσιαστών.

Όπως στο τέλος της δεκαετίας του 90 όλοι διάβαζαν χρηματιστηριακές εφημερίδες , έτσι και τώρα: κάθονται και ακούνε οικονομολόγους (από την αντίθετη ιδεολογική πλευρά αυτή τη φορά) να τους μιλάνε. Ούτε τότε καταλάβαιναν , ούτε τώρα.

Οι κοινωνικοί ταξικοί αγώνες δίνονται εδώ και χρόνια στο δρόμο με σύγκρουση.

Αγανακτισμένοι, την ίδια στιγμή που εσείς κάνετε πικνίκ στην πλατεία ένας συνάνθρωπός μας δικάζεται άδικα Άρη Σειρηνίδη τον λένε. Αλλά τι σας λέω; Δεν έχει ανοιχτή καμία σελίδα στο facebook γι αυτόν. Που να τον ξέρετε για να αγανακτίσετε!!!