Το τελευταίο καιρό η πλειονότητα των ειδήσεων αφορά είτε άμεσα και είτε έμμεσα την οικονομία. Ξαφνικά καταλάβαμε ότι πριν από την κοινωνική πολιτική υπάρχει η οικονομική πολιτική. Η μήπως δεν είναι έτσι.

Από αυτό το σημείο και έπειτα τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται. Εξηγούμαι. Η ελλάδα βρίσκεται με ένα τεράστιο έλλειμμα και ένα εξίσου τεράστιο χρέος (δύο οικονομικές έννοιες που έχουν χιλιοειπωθεί) . Σαν αίτιο, από τους κάθε λογής μετά χριστόν (σχήμα λόγου) προφήτες δημοσιογράφους πανεπιστημιακούς, πολιτικούς, αναγνωρίστηκε η αποτυχία των κυβερνήσεων να διαχειριστούν ορθολογικά το δημόσιο ταμείο.

Εμφανίστηκε το κίνημα των “αγανακτισμένων” πολιτών που ξαφνικά στράφηκε κατά των κυβερνώντων και κατ΄ επέκταση όλων των εκπροσώπων που κοινοβουλευτικού συστήματος. Τα κύρια χαρακτηριστικά του κινήματος (όπως αυτά έχουν αποδοθεί από τα μέσα μαζικής επικυριαρχίας) είναι η μαζικότητα, ο μη πολιτικός προσανατολισμός και ο ειρηνικός χαρακτήρας.

Ας ξαναδιαβάσουμε λίγο , από την ανάποδη όμως , αυτά τα χαρακτηριστικά. Οι συγκεντρωμένοι είναι μια μεγάλη , άμορφη και φοβισμένη μάζα. Δηλαδή η χαρά του δημαγωγού και του λαϊκιστή.

Οι πάντες έχουν επικεντρωθεί στον οικονομικό πυρήνα του προβλήματος, τόσο που εύκολα πάρα πολλοί προκρίνουν σαν λύση, για την έξοδο από την κρίση, μια κυβέρνηση που δεν θα συγκροτείται από πολιτικούς αλλά από τεχνοκράτες κοινής αποδοχής. Το διακύβευμα , είναι η πατρίδα και πως αυτή μπορεί να σωθεί.

Ο εξουσιαστής χαμογελά ακόμη περισσότερο. Λίγο ακόμη και θα καταφέρει να ξεφορτωθεί και τον ενδιάμεσο που μέχρι τώρα χρησιμοποιούσε. Το χειρότερο δυνατό σενάριο που θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος είναι να δωθούν τα όπλα στους καπιταλιστές, μια και το προνόμιο της χρήσης νόμιμης φυσικής βίας μέχρι και τώρα ήταν του κράτους. Αν οι τεχνοκράτες αναλάβουν την εξουσία με το πρόσχημα ότι πρέπει να σωθεί η πατρίδα , θα πάρουν στα χέρια τους ακόμη και τη χρήση νόμιμης βίας.

Το αστικό σύστημα είναι συγκροτημένο έτσι ώστε όποιος κατέχει τη ροή χρήματος να μπορεί να εξουσιάζει τα πάντα, ακόμη και τα κράτη αυτά καθεαυτά που το εκδίδουν. Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση, δεν είναι το χρέος, το έλλειμμα , οι πολιτικοί, οι δικαστές . Είναι συνολικά η κοινωνική αστική δημοκρατική κατασκευή.

Το πρόβλημα είναι η θεωρητική συγκρότηση του τρόπου με τον οποίο έχουμε επιλέξει ότι είναι ο καλύτερος για να παράγουμε και καμία λύση δεν έρχεται από κανένα που προωθεί έξοδο με το βλέμμα στραμμένο στην παραγωγή.

Όσο κανείς δεν αμφισβητεί αυτή τη θεωρητική συγκρότηση δεν πρόκειται να λυθεί κανένα πρόβλημα.

Καμία ειρήνη με κανένα ταξικό και κοινωνικό εξουσιαστή. Αγώνας για την κοινωνική εκτροπή που τρομάζει.

Κοινωνική ελευθερία από κάθε λογής ιδεολογική κατασκευή.