επ αφορμην ληψης νεων μετρων καταστολης και ελεγχου
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=298755

Η ελευθερία είναι μια λέξη η οποία συχνά ξεστομίζεται από καναλάρχες και τα τσιράκια τους, κυβερνητικούς εκπροσώπους, ηθικολόγους λακέδες της high αστικής τάξης και διαφόρους καλοθελητές με καλές προθέσεις. Μάλιστα προτάσσεται όταν διαταράσσεται η κοινωνική ειρήνη και η ροή του χρήματος. Με αυτό τρόπο συχνά εξισώνεται η ασφάλεια με την ελευθερία. Μια ελευθερία που ουσία και περιεχόμενό της είναι το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία και ιδεολόγημά της είναι η δημοκρατία . Αυτό φυσικά συμβαίνει επειδή σαν έννοια η ελευθερία όταν ορίζεται θετικά μεταβαίνει στην αντίθεση της και γίνεται προασπιστής της κοινωνικής αδικίας. Άρα η αστική δημοκρατία μέσω του δικαίου ουσιαστικά νομιμοποιεί κάθε είδους περιορισμό της ελευθερίας όπως αυτή έχει ορίσει. Έτσι με πρόσχημα την ασφάλεια καταργούνται ελευθέριες ώστε να διασφαλιστεί η ελευθερία της οικονομικής ελίτ να εκμεταλλεύεται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα με περισσότερο έλεγχο. Η ελευθερία του λόγου πετιέται με περισσή ευκολία. Το επιχείρημα απλό. Η βία και αυτοί που ωθούν προς την βία οφείλουν να παταχτούν για χάρη του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Μια λογική που αρμόζει σε ολοκληρωτικές μορφές διακυβέρνησης. Στα θεμέλια της νεοκλασικής αστικής ιδεολογίας είναι η έννοια της οριακής ωφέλειας και η μέτρησή της. Κατ’ επέκταση και στην εφαρμογή της άρχισαν να γίνονται μετρήσιμα μεγέθη τα πάντα. Ένα από αυτά είναι και η ελευθερία. Το όριό της και συνάμα ο περιορισμός η δημοκρατία. Σε αυτή τη λογική εντάσσεται και η «μετακίνηση» του περιορισμού μέσω της προώθησης του θεσμού του δημοψηφίσματος. Άλλο ένα αστικό ιδεολόγημα. Καθώς επικρατεί η λογική του οικονομισμού, οτιδήποτε χαλάσει τα σενάρια οικονομετρών για περισσότερο κέρδος των καπιταλιστών είναι επικίνδυνο. Με αυτή την λογική είναι συνετό να περικοπούν εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα τα οποία κατακτήθηκαν με αίμα προς όφελος της οικονομίας και της πατρίδος (sic !) και αναγκαίο να μην υπάρχει φωνή η οποία να καλεί σε εμπράγματη άρνηση της εντατικοποίησης του έλεγχου και της εκμετάλλευσης από τους καπιταλιστές. Σε μια παγκόσμια δομική κρίση οι καπιταλιστές μέσω του δόγματος του σοκ βλέπουν την ευκαιρία για μια αναδιοργάνωση και αναδόμηση του συστήματος συμφωνά με τα μέτρα τους.
Η κοινωνία του Όργουελ γίνεται εμπράγματη και αποκτά ρεαλιστική υπόσταση. Η κοινωνία της τιμωρίας μεταβαίνει στην κοινωνία του έλεγχου . Το υποκείμενο μετατρέπεται σε μεμονωμένη μονάδα η οποία οφείλει να υποταχτεί στις επιταγές του καταναγκαστικού όλου. Τα λόγια της thatcher περί ύπαρξης μόνο άτομου και του schumpeter περί στασιμότητας του καπιταλισμού δεν είναι προφητείες αλλά απλά και μόνο επιβεβαιώσεις. Το τελευταίο μοιάζει σαν μια Μηχανή στην οποία θα έχουν πρόσβαση μονό κάποιοι οικονομικά προνομιούχοι. Καθώς αυτό το μεταμοντέρνο πανοπτικό μετατρέπεται σε απόλυτο πνεύμα, η άρνηση τους θεωρείται εκ των πρότερων έγκλημα. Ο έλεγχος των blog και του λογού σε ευρύτερο επίπεδο καταργεί και τα τελευταία προσχήματα της αστικής ολιγαρχίας όπου αυτά υπήρχαν.
Φυσικά θα υπάρχει το δικαίωμα της διαδήλωσης και της γνώμης αλλά στο σημείο το οποίο θα εγκρίνει η εκαστοτε κυβέρνηση η οποία λειτουργεί ως εντολοδόχος του οικονομικού λεβιάθαν. Ο πρεντεντερισμός γίνεται δόγμα. Η έννοια της αστικής ελευθερία ολοένα και διευρύνεται τα όρια μέσα στα οποία μπορεί να το κάνει όμως ολοένα και στενεύουν.
Μπορείς να φωνάξεις για το σύστημα που σε καταπιέζει αλλά μονό στα όρια μιας ξεπουλημένης πολύχρωμης αριστεράς όπου η τελευταία διατυμπανίζει συνεχώς την ανάγκη να απολογείται συνεχώς σε ακροδεξιά καθάρματα και φερέφωνα τραπεζιτών και κεφαλαιούχων
Η βαρβαρότητα δεν είναι κάπου μακριά. Ήδη εκπληρώνεται σαν μια μνήμη η οποία έγινε προφητεία. Όταν οι κοινωνικές αντιστάσεις ολισθαίνουν τα τσιράκια των τραπεζιτών κάνουν οικονομικά σενάρια για μεγαλύτερο κέρδος των αφεντικών τους.
Η αναγκαιότητα συναίνεσης η οποία προτάσσεται από τα πρεντεντεροειδή δεν είναι παρά η υπογραφή ενός κοινωνικού συμβολαίου εθελοδουλίας. Δεν μπορούμε να καταδικάσουμε την βία από πού και αν προέρχεται. Όχι μονό αυτό αλλά την προτάσσουμε κιόλας. Διότι είναι η απάντηση στην λεγομένη νόμιμη βία του κράτους και της τάξης που υπηρετεί.
Η ιδία η κοινωνία είναι πεδίο κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων. Η κάθε επιλογή επί αυτού είναι πολιτική και ζήτημα αξιοπρεπείας.