Υπάρχουν δύο κόσμοι. Ο εμπράγματος και ο ανθρώπινος. Στην προσπάθεια σχηματοποίησης και αντίληψης της πραγματικότητας η νοητική διαδικασία περνά μέσα από τον εκπραγματισμό του άυλου (συναίσθημα, έννοια). Η αντίληψη αυτή έγινε κυρίαρχη ιδεολογία μέσα από τον καπιταλισμό, όπου όλη η κοσμοθεώρηση για την ευημερία της κοινωνίας βασίζεται στη μέτρηση της άριστης χρησιμότητας, άριστων κερδών και ύστερα πως αυτά τα δύο αρμονικά συνδυάζονται (sic). Όλα είναι ένας συνδυασμός της υποκειμενικότητας με αντικειμενικά στοιχεία (τιμές) που αθωώνονται και γίνονται ουδέτερο στοιχείο. Εδώ ακριβώς είναι και η παγίδα γιατί ούτε λόγος περί του χρήματος, του μέτρου δηλαδή. Η ουσία και το περιεχόμενο των πραγμάτων, που καθορίζουν την ευημερία, είναι το χρήμα.
Στην ιδεολογία των εξουσιαστών, η παραπάνω διαδικασία είναι αδιαμφισβήτητη. Φορέας μάλιστα είναι ο ορθολογικός καταναλωτής ή ο ορθολογικός παραγωγός. Τη βαρύγδουπο πραγματικά «ορθολογικός». Μονο που αυτή η ορθολογικότητα κρύβει μέσα της την παράνοια. Καθώς αντιστρέφει την έννοια του μέσου και του σκοπού, το υποκείμενο κρίνεται από την άκριτη κατανάλωση μαζικά παραγομένων σκουπιδιών και παράγει την ταυτότητα του μέσω των τελευταίων. Ο homo economicus δεν είναι παρά μια συνείδηση υποταγής στον εμπράγματο κόσμο. Δίχως όμως να έχει λόγο στους μετασχηματισμούς του τελευταίου, αφού μονο οι απρόσωποι μηχανισμοί της καπιταλιστικής οικονομίας σαν άλλα ιερατεία ρυθμίζουν τα όρια του βέβηλου και της κανονικότητας. Με αυτό τρόπο η πραγματικότητα εκπραγματιζεται και απομακρύνεται την παράσταση του υποκειμένου. Η πραγματικότητα παύει να βιώνεται σαν όλο και μεταμορφώνεται σαν μια σειρά από επιμέρους πράγματα τα οποία αποκτούν υπόσταση μονο μέσω ενχρημάτων συναλλαγών. Μέσα στον κόσμο των εμπορευμάτων και του χρήματος, η ζωή έγινε ιδεολογία της απουσίας της.
Στην καθημερινότητα κάθε τι, κάθε ένας που αμφισβητεί αυτό τον ορθολογισμό είναι εχθρός.
Στις καταλήψεις και στους αυτοοργανωμένους χώρους γίνεται ρήξη με αυτή τη λογική. Δίνεται αξία στον άνθρωπο και οι σχέσεις σταματούν να διαμεσολαβούνται από το χρήμα. Έγκλημα. Μπορεί να είναι δυνατόν να αμφισβητεί κανείς τους ιερείς της οικονομίας; Μπορεί να είναι δυνατόν να μην πιστεύει σε ειδήμονες και κάθε λογής σοφούς; Αδιανόητο να υπάρχει ζωντανός διάλογος, ανταλλαγή απόψεών και αντιλήψεων. Σταματά ο από βήμα (τηλεοπτικός) διάλογος με την κοινωνία. Αναδεικνύεται η πραγματική έννοια της κοινωνίας ως συνόλου ανθρώπων και όχι καταναλωτών. Παράγεται πολιτισμός και πολιτική πέρα από την εξουσία.
Το κράτος που στην παρούσα φάση στηρίζει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής έχοντας στα χέρια της τη βία των μπάτσων και των δικαστών προσπαθεί να σιωπήσει όποιον αντιστέκεται στον «ορθολογισμό», κατασκευάζοντας ενόχους από τη μία και τρομοκρατώντας την υπόλοιπη κοινωνία από την άλλη.

Στον ορθολογισμό τους απαντάμε φαντασία

Στα πράγματά τους απαντάμε Άνθρωποι

Κανένας σύντροφος στα χέρια του κράτους – Αλληλεγγύη στους κατειλημμένους αυτοοργανωμένους χώρους