Ο G.A.P σε πρόσφατη ομιλία του σε έκθεση για την προώθηση γεωργικών προϊόντων διατύπωσε την εξής θέση: Η γενιά που σήμερα συνιστά τον παραγωγικό ιστό της χώρας είναι προβληματική. Πρώτα και κύρια έχει πρόβλημα διαφθοράς, πρόβλημα παραγωγικότητας, πρόβλημα αξιοπιστίας, πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, πρόβλημα συνοχής κ.τ.λ. Σημαντικό είναι ότι ξέρει πάρα πολύ καλά ότι η γενιά στην οποία αναφέρεται είναι η λεγόμενη “γενιά του Πολυτεχνείου” . Αν και το μεταπολιτευτικό αυτό κατασκεύασμα αποτέλεσε τον εννοιολογικό κουβά βάσει του όποιου στηρίχτηκε το υπάρχον πολιτικό σύστημα πλέον βρίσκεται στο στόχαστρο επικοινωνιακών επιθέσεων από το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Προς τι όμως αυτή η μεταστροφή; Τι εννοεί τώρα ο G.A.P διατυπώνοντας αυτή τη θέση; Απλά ότι αυτό που επιβάλλεται να γίνει προκειμένου η χώρα να ορθοποδήσει είναι να αλλάξει αυτή η γενιά. Να αλλάξει η νοοτροπία της, ο τρόπος με τον οποίο σκέπτεται , η αντίληψη για το ποιά είναι η πραγματικότητα.
Αλλιώς να συνετισθεί. Ορμώμενος από αυτή τη θέση έρχεται και ζητά την συνδρομή των υπολοίπων κομμάτων προκειμένου να διορθώσει αυτά τα προβλήματα. Η μαγική λέξη αυτή την περίοδο είναι συναίνεση. Όλος ο κρατικός μηχανισμός προσπαθεί να επιβάλλει κοινωνική ακινησία. Θα ήταν σφάλμα να υποθέσουμε ότι όλα αυτά είναι στρατηγικές προσώπων. Εδώ και καιρό εκτυλίσσεται μια στρατηγική η οποία περιλαμβάνει από την ευθυγράμμιση των Μ.Μ.Ε μέχρι και το συντονισμό της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ. Γενικότερα εκτυλίσσεται μια μαζική επίθεση σε κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα και διάφοροι μηχανισμοί με επιστημονικό τρόπο προσπαθούν να το περάσουν ως αναγκαίο ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις οποίες κοινωνικές αντιδράσεις. Η επίσκεψη του ύπατου αρμοστή διευθυντή του ΔΝΤ Στρος Καν και του επιτρόπου χαρτογιακά Ρεν είχαν ακριβώς αυτό το σκοπό. Να πιέσουν και όχι να πείσουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Η παραπάνω θέση του G.A.P είναι και αυτή που έχει μεταφερθεί από τον ίδιο και υπόλοιπους τους υποτακτικούς της κυβέρνησης στο εξωτερικό. Η κουβέντα που είχε γίνει πριν από μερικούς μήνες για την ομολογία κάποιου έλληνα πρωθυπουργού , που αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν ο G.A.P πως “κυβερνώ μια χώρα διεφθαρμένη” αποτελεί την καλύτερη απόδειξη.
Θέλοντας να προχωρήσουμε λίγο την παραπάνω θέση, ο G.A.P πιστεύει ότι η Ελλάδα το προηγούμενο διάστημα έχοντας το τέλειο αμεσοδημοκρατικό σύστημα, όλοι αυτοί που συγκροτούσαν λαϊκές συνελεύσεις, και εργατικά συμβούλια, έπαιρναν όχι απλά λάθος αποφάσεις για το μέλλον της χώρας αλλά διεφθαρμένες αποφάσεις και δημιούργησαν το δυσθεώρητο χρέος και έλλειμμα. Αυτή η άστοχη θέση ενός εύστοχα βραβευμένου α-στοχαστή δεν είναι τυχαία.
Σε αυτή τη θέση ή στοχασμό , αφού πρόσφατα ο G.A.P ανακηρύχθηκε σαν ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του κόσμου, δεν γίνεται όχι απλά λόγος αλλά ούτε καν υπόνοια αρχικά για το ίδιο το πολιτικό σύστημα και σε δεύτερο χρόνο για τους φορείς του.
Η διατύπωση διλημμάτων το προηγούμενο διάστημα είχε σαν μοναδικό σκοπό τη δημιουργία “κοινωνικής ενοχής”. Η περίφημη Παγκάλια ρήση “μαζί τα φάγαμε” δείχνει προς αυτή την κατεύθυνση, και δεν είναι τίποτε άλλο από ένα απροκάλυπτο κατηγορώ προς την κοινωνία. Το φάντασμα και η απειλή της πτώχευσης σε περίπτωση που υπάρξουν αναταραχές και αντιδράσεις έχει σαν αποδέκτη τον απλό κόσμο. Ο μηχανισμός εκτυλίσσει μια στρατηγική συναίνεσης σε δυο μέτωπα. Από την μια υπάρχει μια μαζική παραγωγή ενοχών και από την άλλη μαζική παραγωγή τρόμου ώστε να φέρει το υποκείμενο σε σύγχυση . Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση λέει: “Εάν αντιδράσετε θα χάσετε ότι με όσο κόπο κλέψατε, γι αυτό το λόγο δώστε μας αδιαμαρτύρητα μερικά από αυτά. Και αφού είσαστε ανεπίδεκτοι και δεν αποδίδετε φόρους, εμείς θα σας τα πάρουμε από τους μισθούς σας. Ξέρουμε ότι έχετε να ζήσετε!” Παρόμοια κατάσταση ζήσαμε την εποχή του “επίχρυσου χρηματιστηρίου”. Κανένας τότε δεν ρωτούσε που βρέθηκαν και πως αποκτήθηκαν τόσα χρήματα που κυκλοφορούσαν αρκεί να “’έπεφταν” σε κυκλοφορία. Το αποτέλεσμα τότε ήταν όταν χάθηκαν τα χρήματα κανένας να μην αντιδράσει γιατί θα έπρεπε να αποδείξει πως απέκτησε αυτά που διεκδικούσε.. Ο ρόλος των πολιτικών και τότε ήταν διαφορετικός αποστασιοποιημένοι απλά δημιουργούσαν μεγάλες προσδοκίες για μαγικά και απαίδευτα κέρδη.
Βρισκόμαστε σε ένα πάρα πολύ κρίσιμο σημείο. Τα διλήμματα και οι απειλές έχουν διατυπωθεί με σαφήνεια και από πολλαπλές κατευθύνσεις. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί – δημοσιογράφοι βάζοντας τα δυνατά του έχουν ενισχύσει με το παραπάνω την παραπάνω θέση. Οι κομματικές κατασκευές – συνδικάτα υπηρετώντας τα αφεντικά τους κηρύσσουν απεργία για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά μετά από την ψήφιση νομοσχεδίων! Τα σκυλιά της κρατικής εξουσίας – μπάτσοι επιδίδονται απροκάλυπτα σε ποινικοποίηση οποιασδήποτε ριζοσπαστικής δράσης. Οι διανεμητές του κρατικού – συστημικού δικαίου πραγματώνουν τον τρόμο φυλακίζοντας και ενοχοποιώντας.
Ότι και αν κάνουν όμως η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Οι στρατηγικές που κινούνται σε ακραίες ταλαντώσεις ώστε να φέρουν το μέγιστο αποτέλεσμα όσο και επιστημονικά δουλευμένες να είναι, πάντα έχουν ρωγμές οι οποίες επί πλείστον εκδηλώνονται τυχαία. Η κρατική καταστολή – τρομοκρατία – τρομολαγνεία έχει εξαντλήσει τα όρια της. Είναι τόσο απροκάλυπτη που κανείς πλέον δεν τους νομιμοποιεί κοινωνικά. Η αντίδραση είναι εδώ. Έχει φτάσει η στιγμή που ο διάλογος με τα αφεντικά και το κράτος θα γίνει στα οδοφράγματα. Το κράτος φοβάται, τον ίδιο του τον εαυτό πλέον. Η πολιτική και οι πολιτικοί ξέρουν ότι δεν έχουν απέναντί τους την απρόσωπη κοινωνία, ξέρουν ότι έχουν απέναντί τους το δικό τους δημιούργημα. Σε μια προσπάθεια να σώσουν ένα χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα θα κάνουν τα πάντα. Βέβαια ο ρόλος τους ως τσιράκια δεν αλλάζει και πλέον σε αυτό προσχήματα δεν χωρούν. Ο παλαιότερος μηχανισμός παράγωγης ελπίδας και οραμάτων χρεοκόπησε. Τα άλλοθι για την διατήρηση της υπεράξιας των ντόπιων και όχι μόνο αφεντών έχουν αλλάξει αλλά δεν αρκούν. Αν χρειαστεί θα αλλάξουν πολίτικα τσιράκια. Το πλέγμα εξουσίας που έχει στηθεί δεν έχει ανάγκη από πρόσωπα για την αναπαραγωγή του. Τα πρόσωπα είναι αναλώσιμα.
Ο G.A.P και οι αυλικοί του το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά. Αυτό που πλανάται πάνω από τη χώρα δεν είναι το φάντασμα της χρεωκοπίας, αλλά το φάντασμα του παππού του, του εθνάρχη, του πατέρα του και όλων των υπολοίπων “ηγετών” που χρεοκόπησαν το δικό τους πολιτικό σύστημα για την εξουσία και την καρέκλα ρε γαμώτο!!
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι χρεωκοπημένο σε όλες τις μορφές του. Δεν είναι απίθανο στο πρόσεχες διάστημα να αναδυθούν άλλες πολιτικές δυνάμεις για την ιδία βρομοδουλειά. Ούτε απίθανο τα πρωτοψαλτοειδη να τις συγχαίρουν. Τσιράκια πρόθυμα θα υπάρχουν από όλες τις πλευρές το θέμα είναι για ποσό καιρό αυτό το πεπαλαιωμένο δόλωμα θα πιάνει…
Όλα είναι δρόμος…