Το αστικό καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται εξολοκλήρου στην παραγωγή υπεραξίας η οποία σε χρηματικούς όρους , στρεβλά, μεταφράζεται σε κέρδος. Προϋπόθεση και αποτέλεσμα της καπιταλιστικής παραγωγής, της κοινωνίας των αφεντικών, είναι η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο , η μισθωτή σκλαβιά. Η ύπαρξη συνόρων ,κρατών, κυβερνήσεων, κομμάτων, υπερεθνικών οργανισμών, η θεσμοθέτηση κανόνων, το δίκαιο, οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής, τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης, όλα αλληλοσυσχετίζονται, αλληλεπιδρούν και διαπλέκονται με μοναδικό σκοπό την προάσπιση του συστήματος απαλλοτρίωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Με οδηγό την ιδιοτέλεια τα αφεντικά προκειμένου να κερδίσουν δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα και σε κανένα. Σε μια κοινωνία λακέδων όλα μετρώνται σε χρήμα. Όλα έχουν τιμή. Οι οικονομικοί εξουσιαστές γίνονται οι νταβάδες των πάντων. Ο ρόλος του κράτους και των πολιτικών είναι διττός. Αρχικά πουλούν ακριβά τις υπηρεσίες τους στους καπιταλιστές, και στη συνέχεια περιφέρονται για μερεμέτια στους δρόμους μοιράζοντας υποσχέσεις σε κακόμοιρους για κάποια πελατειακού τύπου εξυπηρέτηση. Δεν πρέπει να ξέχνα κάνεις ότι οι εξυπηρετήσεις έχουν και το τίμημα τους. Η βουλή η οποία έρχεται σαν ρυθμιστής του κοινωνικού πεδίου φρόντισε, διαμεσω των νταβάδων του τελευταίου, να ξεπουλήσει κοινωνικά δικαιώματα , να ροκανίσει ελευθέριες στο όνομα υποσχέσεων.
Όσο το σύστημα εξελίσσεται η εγγενής ιδιότητά του, η ανάγκη για κέρδος, ολοένα και μεγαλώνει. Ταυτόχρονα όμως οι πηγές από τις οποίες αυτό μπορεί να παραχθεί περιορίζονται. Το κεφάλαιο μετακινείται συνέχεια, εκεί που τα περιθώρια για ανθρώπινη εκμετάλλευση είναι μεγαλύτερα. Η εξαθλίωση γιγαντώνεται και οι συνθήκες ύπαρξης , πλέον συνδέονται με χρέη. Για να ζήσεις πρέπει να χρεωθείς. Αυτή είναι η πεμπτουσία του καπιταλισμού. Η ζωή γίνεται το πιο ασφαλές ενέχυρο. Το χρέος συνδέεται με την πειθαρχία την υποταγή, τον εξευτελισμό. Οι σύγχρονες μορφές δουλειάς απαιτούν από τον σκλάβο να βάζει τις αλυσίδες μόνος του. Από τη μία οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες, καταπίεση, βαναυσότητα ονομάζονται εργατικά ατυχήματα, απ΄πο την άλλη, η κρατική καταστολή και τρομοκρατία, βαφτίζεται επιχείρηση «Αρετή» και γίνεται στο όνομα της ασφάλειας. Οι ηθικολόγοι λακέδες των αφεντικών θα τρέξουν πρόθυμοι να δικαιολογήσουν οποιαδήποτε συνθήκη στο όνομα της δημοκρατίας και του ωχαδερφισμού. Τα κάθε λογής πρεντεντεροειδη , τα οποία μιλούν στο όνομα της κοινωνίας δεν αναπαράγουν παρά μόνο τον πιο βάναυσο λόγο των αφεντικών τους. Τόσο τα εγκλήματα του κεφαλαίου όσο και του κράτους κατά του ανθρώπου περνούν μέσα από τους αστικούς μηχανισμούς απονομής δικαιοσύνης ξεπλένονται και αναβαπτίζονται. Στην χειρότερη γι αυτούς περίπτωση επιδικάζεται κάποιο πρόστιμο, είπαμε όλα έχουν την τιμή τους!
Οι πολιτικοί ξεπουλούν τα πάντα στο κεφάλαιο. Δανείζονται και ξαναδανείζονται προκειμένου να στηρίξουν τους μηχανισμούς εκμετάλλευσης. Το κρατικό ομόλογο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δυνητική ικανότητα των ανθρώπων να παράξουν αξία.
Φυσική συνέπεια για την αναπαραγωγή του συστήματος είναι το ότι υπάρχει κάποιος διαθέσιμος να δανείσει. Όχι ο οποιοσδήποτε, αλλά αυτοί οι ελάχιστοι έχουν συγκεντρωμένο πλούτο. Αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι οι όροι και τα ανταλλάγματα. ‘Άλλο ένα χαρακτηριστικό των καπιταλιστικών μεθόδων παραγωγής είναι αφενός μεν η εξατομίκευση της υποχρέωσης και αφετέρου η αποπροσωποποίηση της απαίτησης.
Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργεί και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Είναι ένας υπερεθνικός φορέας απαλλαγμένος από κάθε φόρτιση, που μπορεί να οφείλεται στην δικαιολόγηση εθνικών επιλογών (πάντα πρέπει να συντηρείται το άλλοθι, κοινοβουλευτική δημοκρατία έχουμε άλλωστε) , ο οποίος επιβάλλει κανόνες λειτουργίας. Όλες οι επιταγές τέτοιου είδους οργανισμών πολύ προσεκτικά αφορούν μόνο τη σφαίρα της οικονομίας. Καταφέρνουν έτσι να συντηρούν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας πολιτικής επιλογής.
Ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος του παγκόσμια; Σε μία γραμμή θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει δημιουργηθεί για εξισορροπεί (με το κατάλληλο τίμημα πάντα) τις κρίσεις που δημιουργεί η φαντασιακή αγορά χρήματος.
Το ασίγαστο κυνήγι του κέρδους, μπορεί να εξυπηρετηθεί μόνο μέσα από τη δημιουργία φανταστικού χρήματος. Το πραγματικό χρήμα είναι αυτό που ανταποκρίνεται αποκλειστικά και μόνο σε αξίες – εμπορεύματα που έχουν ήδη παραχθεί. Το φανταστικό χρήμα διακινείται μέσα από τις λεγόμενες αγορές χρήματος, τα χρηματιστήρια αξιών! Σκεφτείτε ότι κάποιοι έχουν πουλήσει δεκάδες φορές την απαίτηση που έχει μία τράπεζα από εσάς. Και αν αυτό το ποσό είναι μικρό φανταστείτε ότι κάποιοι άλλοι έχουν πουλήσει δεκάδες φορές την απαίτηση που έχει μία τράπεζα από ένα κράτος. Έτσι όχι μόνο δημιουργείται μία ποσότητα χρήματος που δεν ανταποκρίνεται σε καμία παραγωγή αλλά παράλληλα αναπτύσσονται και μία άλλη σειρά «χρηματιστηριακών προϊόντων» τα οποία δεν πατάνε σε καμία παραγωγή. Ένα τέτοιο είναι τα ασφάλιστρα των κρατικών ομολόγων. Πιο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών των συναλλαγών; Υπερβολικά πολλά χρέη και ελάχιστο πραγματικό χρήμα που μπορεί να καλύψει τις απαιτήσεις όταν φτάσει η στιγμή να αποπληρωθούν. Ο εύκολος δρόμος είναι η απαίτηση να καλύπτεται πάντα με μια άλλη απαίτηση. Το χρέος δηλαδή να καλύπτεται με ένα άλλο χρέος. Όλα θα ήταν καλά όσο υπάρχει η διάθεση κάποιος να σου δανείσει. Τι συμβαίνει όμως εάν υπάρξει άρνηση; Και γιατί ενώ το παγκόσμιο σύστημα συντηρείται χρόνια τώρα με αυτόν τον τρόπο κάποιοι αποφασίζουν να το σταματήσουν;
Σημαντικότερο είναι το δεύτερο ερώτημα, γιατί είναι και αυτό που συνδέεται άμεσα με το κατασκεύασμα που λέγεται χρήμα. Το νόμισμα και η ισχύς του, που έχει να κάνει με τον όγκο των παγκόσμιων συναλλαγών που γίνονται με αυτό έχει γίνει παράλληλα και δείκτης δύναμης της οικονομίας που αυτό αντιπροσωπεύει. Το δολάριο της αμερικανικής, το ευρώ της ευρωπαικής, το γουάν της κινεζικής. Η ισοτιμία του ενός νομίσματος ως προς το άλλο είναι ο δείκτης ανταγωνιστικότητας των οικονομιών μεταξύ τους.
Σήμερα μέσω των χρηματιστηρίων όσοι έχουν στην κατοχή τους πραγματικό χρήμα μπορούν και αποφασίζουν ποιο νόμισμα και κατά συνέπεια ποια οικονομία θα ηγείται.
Δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός και καμία δεύτερη σκέψη για τις συνέπειες που έχουν τέτοιου είδους αποφάσεις. Απλά γίνεται η επιλογή του στόχου. Προηγείται η εκτίμηση κάποιου αμερόληπτου οίκου αξιολόγησης (sic). Τα υπόλοιπα είναι απλά κτυπήματα σε κάποιο πληκτρολόγιο κάποιου χρηματιστηρίου. Έτσι λειτουργεί το κεφάλαιο, έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, έτσι λειτουργεί η κοινωνία των αφεντικών.
Προφανώς οι ομάδες που είναι χαμηλά στην οικονομικό-κοινωνική πυραμίδα απλά θα δεχτούν τις συνέπειες. Όταν έρχεται η ώρα της κρίσης η ευθύνη βαραίνει όλους αλλά πιο πολύ τα χαμηλά στρώματα τα οποία καλούνται να πληρώσουν ευθύνες άλλων. Αυτό συνεπάγεται εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρεπείας, ψαλιδισμός μισθών, περικοπή δικαιωμάτων και ελευθερίων και βία σε όσους δεν καθυποτάσσονται την ώρα της εθνικής ευθύνης(sic!). Προφανώς όμως όταν το σύστημα ευημερεί λίγοι θα πάρουν την μερίδα του λέοντος και άλλοι θα πάρουν τα αποφάγια στην καλύτερη περίπτωση..
Το ΔΝΤ στην συνέχεια δεν έρχεται για να αποτρέπει το παραπάνω αποτέλεσμα, αλλά για να παράσχει τους πόρους ώστε κάποιος να ανταπεξέλθει στις συνέπειες. Ο ρόλος του δεν είναι να παρεμβαίνει την λειτουργία του καπιταλισμού. Σαν ένας άλλος βραχίονας είναι ο εσωτερικός σωτήρας. Το σύστημα έχει εφεύρει και τη λύση για τα προβλήματα που το ιδιο δημιουργεί.
Απο το τα φαγαμε ολοι μαζι του παγκαλου μεχρι τον μονοδρομο της τραγελαφικης φιγουρας η οποια αποκαλειται πρωθυπουργος το νοημα ειναι ιδιο. Η παραιτηση απο το δικαιωμα της διεκδικησης καλυτερων ορων ζωης οφειλει να γινει αυτονοητο. Η αποσταση η οποια χωριζει το γενικευμενο ψευδος απο την πραγματικοτητα την οποια αποκρυπτει, διακοπτεται οταν τα υποκειμενα αποφασιζουν να παρουν την ευθυνη της προσωπικης τους αξιοπρεπειας . Αυτο που παρουσιαστηκε ως αναγκαιοτητα δεν ειναι παρα οι επιλογες της καπιταλιστικης μηχανης καθως ολοκρηρωνει τις ενυπαρκτες τασεις της. Σε μια κοινωνια που ολοι ειναι ενημεροι και κανεις δε πιστευει κανενα η εξαθλιωση και η ποδογετηση ολοκρηρων κοινωνικων ομαδων δεν ειναι μονο γεγονος αλλα δειγμα ενος ολοκρηρωτισμου ο οποιος χαμογελα περηφανα μπροστα στα θυματα του.