Αν η αλήθεια είναι η αποκρυσταλλωμένη μορφή του ψεύδους το όποιο διαμέσω της βίαιης επανάληψης του έγινε αποδεκτό, τότε οι κανονικότητες που βιώνουμε , δεν είναι πάρα οι εκφράσεις ενός πλέγματος εξουσιών, οπού το τελευταίο φτάνει ως τις σκοτεινές πύλες της κόλασης του ασυνειδήτου. Αυτή η βιαία επανάληψη ρυθμίζει τις κοινωνικές σχέσεις ως σχέσεις κυριαρχίας , όπου οι τελευταίες εξασφαλίζουν την βιωσιμότητα τους και την αποδοχή τους από το μεμονωμένο υποκείμενο μέσω της συνήθειας.
Με αυτόν τον τρόπο , μέσα σε κάθε ανάδυση του μοντέρνου αναστρέφεται η βαρβαρότητα της αυτοϊκανοποίησης . Ο σύγχρονος πυρήνας του ψεύδους είναι η ιδέα ότι το άτομο είναι πλήρης και αυτονομημένη μονάδα έναντι του όλου[2]. Αυτή η ιδέα επιτρέπει το όλο να συλλαμβάνεται ως ραγισμένος καθρέφτης , όπου κάθε πτυχή της πραγματικότητας έχει το δικό της ξεχωριστό πεδίο δράσης, βλέπε την απόδοση της κρίσης στην οικονομία και μόνο ή το πρόβλημα των ναρκωτικών σε νευρώσεις των χρηστών . Αυτή η λειτουργία όμως , μόνο ως επιφαινόμενο μπορεί να εκληφθεί. Το εργοστάσιο ως αλυσίδα παράγωγης έχει βγει προ πολλού από τα τείχη του και έχει διαχυθεί ως το τελευταίο κομμάτι του κοινωνικού ιστού. Η σημερινή πραγματικότητα μπορεί να προσομοιωθεί ως μια κατασκευή που έχει σαν μηχανή την οικονομία ή οποία στην παρούσα κατάσταση είναι το πρίσμα που προσφέρει τις ραγισμένες αντανακλάσεις στον κοινωνικό καθρέπτη Αυτός ο κατακερματισμός του καταπιεστικού όλου παράγει ιδεολογία. Το μεμονωμένο άτομο μπορεί να είναι δέσμιο των μηχανισμών της αυτονομημένης οικονομίας αλλά εγκαλείται να αντιμετωπίσει το υπάρχον με ψυχολογικούς όρους. Με αυτόν τρόπο, αποκρύπτονται εκείνοι οι μηχανισμοί που παράγουν και αναπαράγουν την βαρβαρότητα. Όχι μόνο γιατί το δίπολο αιτίας αιτιατού χάνεται αλλά επίσης γιατί ο καπιταλισμός επιστρέφει στις ρίζες του αποθεώνει την υποκειμενικότητα και το άτομο, αναζητώντας τη λύτρωση μέσα από αυτό. Το άτομο οφείλει να δει την τελευταία με «θετικό τρόπο»[3] ώστε να την συνηθίσει , να συναινέσει και εν τελεί να την αποδεχτεί . απόρροια αυτού του μηχανισμού ,είναι η ενσωμάτωση του άτομου στην Μηχανή. Η βαρβαρότητα γίνεται βάρβαρος, η κοινωνική ευθύνη γίνεται ατομική. Κάθε ίχνος παρέκκλισης από την κανονικότητα λαμβάνεται ως αποτυχία, τελικός σκοπός η αφομοίωση και ο έλεγχος αφού πρώτα έχει προηγηθεί η ταπείνωση και η αποδοχή της υπεροχής.
Η βιαία διαδρομή από το συλλογικό στο ατομικό, κλασικό παράδειγμα η περίφημη παγκάλια φράση «μαζί τα φάγαμε», δεν συνιστά μόνο ένα μέρος του πλέγματος τύφλωσης , αλλά είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη του τελευταίου. Η αποστροφή του βλέμματος του πολίτη της ναζιστικής Γερμανίας έναντι του σημαδεμένου εβραϊκού σπιτιού της επομένης της νύχτας των κρυστάλλων , επαναλαμβάνεται ακόμα και σήμερα με άλλες μορφές στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Δεν είναι μόνο η άρνηση της συνειδητοποίησης της ορατής φρικαλεότητας, αλλά είναι και η ενσωμάτωση της τελευταίας, μέσα σε μορφές κανονικότητας. Με αλλά λόγια όσο θετικά και να στολίσεις την βαρβαρότητα, η τελευταία όχι μόνο δεν απολύει την ουσία της αλλά αντίθετα ενισχύεται διαμέσω της νομιμοποίησής της. Οι θετικοί ατομικοί καλλωπισμοί στην εκτυλισσόμενη κυρίαρχη και νομιμοποιημένη βία δεν την αναιρούν αλλά την αναπαράγουν. Η κόλαση δεν σβήνει με φτιασίδια. Οι συγχρονες φυλακές εντυπώνονται πρώτα στο «μέσα» και υστέρα γίνονται ορατές στο «έξω».
[1] Επι αφορμην διαφορων ψυχολογικων οδηγων για την κριση όπως αυτό http://www.happylifemag.com/psychology/104-optimism.html και οχι μονο.
[2] Η θέση αυτή θεμελιακή για τον καπιταλισμό υποκειμενικά ορισμένη αντικειμενοποιείται, πραγματώνεται και παίρνει μορφή μέσω του φετιχιστικού χαρακτήρα του εμπορεύματος αν κάνουμε δεκτή τη μαρξική προσέγγιση Μια έκφραση αυτής της ιδέας είναι η ταύτιση αντικείμενου-υποκειμένου, ως απόρροια του φετιχισμού του εμπορεύματος . αυτή η ταύτιση δημιούργησε σχιζο-κοινωνικές κατασκευές. Ο καταναλωτισμός ήταν μόνο μια χροιά αυτής της αντίληψης, η οποία δεν μπορεί να νοηθεί άσχετα από το οικονομικό οικοδόμημα. οι δομές της καπιταλιστικής οικονομίας δημιούργησαν αυτήν την νευρωτική μορφή του διαρκώς ανικανοποίητου καταναλωτή. Η δημιουργία και εξατομίκευση του τελευταίου ήταν αναγκαίος όρος της καπιταλιστικής μηχανής η οποία έχει αντιστρέψει την έννοια μέσου και σκοπού.
[3] Η απλή σκέψη, που παρουσιάζει την αντίληψη του γίγνεσθαι ως ένα εκκρεμές συμβάντων μεταξύ θετικών σκέψεων και αρνητικών σκέψεων, υποκρύπτει πως το ίδιο το γίγνεσθαι, διαμορφώνεται με όρους κοινωνικής και πολιτικής βίας. Η τελευταία επενδύεται με ψυχολογιστικούς όρους με αποτέλεσμα μετάθεση των προβλημάτων του υποκειμένου στο εγώ . Η εσωτερικοποίηση αυτής της βίας είναι το ζητούμενο ως αναγκαίος όρος συνοχής μιας κοινωνίας ριζικά διάφορων συμφερόντων. Η επιβολή πχ εργατικού μεσαίωνα δεν είναι παρά μια στιγμή ενός διαρκούς πολέμου εν καιρώ ειρήνης. Αυτή η αρνητικότητα δυστυχώς, πολλαπλασιάζεται πιο γρήγορα από τις προσπάθειες του μεμονωμένου ατόμου, να μετουσιώσει μια μορφή βίας σε θετικότητα
Είναι ευκολότερο,να ελέγχεις τις μάζες απευθυνόμενος στο εγώ,
ωστόσο είναι δίκοπο μαχαίρι,καθώς ένα άτομο μπορεί να συνθέσει όλες τις οπτικές σε ένα αφήγημα(επι παραδείγματι,έρευνα του http://www.vice.com σχετικά με την χρήση φτηνών επικίνδυνων ουσιών σε 2 μέρη,συνδέει το ζήτημα της αυξανόμενης χρήσης φτηνών ουσιών όχι μόνο με τη γνωστή διττή οπτική της ύφεσης,οικονομική δυσχέρεια χρηστών και αύξηση των χρηστών λόγω αδιεξόδου κοινωνικού,αλλά και με το μεταναστευτικό,όχι από την εμετική και εύκολη ακροδεξιά προπαγάνδα,αλλά απο την οπτική της ευπαθούς ομάδας των μεταναστών που βυθίζονται στην χρήση από το αδιέξοδο στην χώρα καταγωγής όσο από το αδιέξοδο που συναντούν εδώ.
Ο λόγος της εξουσίας,ειδικά στην δυνητική πληροφόρηση(ψηφιοποιημένη,σε ψηφίδες,κατακερματισμένες μεταξύ τους),απευθύνεται στο άτομο,παραποιώντας με κάλπικες αφηγήσεις.
Το άτομο όμως μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο με το αφήγημα για σύνθεση αιτιών.
Ας μήν ξεχνάμε ότι η αλήθεια,προέρχεται ετυμολογικά από την στέρηση της λήθης.Οπότε,συναφώς,αλήθεια θα μπορούσε να ειδωθεί κάτι που αντέχει στο χρόνο καθώς διδάσκεται,κάτι επαναλαμβανόμενο,ισχυρό.Επομένως,η στέρηση της λήθης,δεν σηματοδοτεί ορθότητα.Είναι το ίδιο συμπέρασμα με την εισαγωγή,με άλλα λόγια.
Μπορούμε μόνο στη δυναμική των λέξεων να διαβάσουμε κρυμμένες παγιωμένες,βίαια ή παθητικά,προθέσεις?Ίσως.
Η νέα,μεταμοντέρνα μορφή βίας που είναι δημοφιλέστερη στις δυτικές κοινωνίες,είναι η απάθεια.Όταν μπουκώνεις το θύμα με χιλιάδες βίαια και μη γεγονότα απο την καρέκλα του,δίχως να τα νιώσει αλλά βλέποντας τις σκιές τους να περνούν με ταχύτητα από την καρέκλα του,με τον ίδιο ακινητοποιημένο,έχεις πετύχει πολύ περισσότερα απο το να ρίξεις έναν πύραυλο στο σπίτι του.έχεις ξεριζώσει κάθε δυνατότητα,άωρη,ξεσηκωμού του.Δέν κατέστειλες την δυναμική του,δεν τον συνέθλιψες στην ακμή του,όταν θα επιβίωνε το παράδειγμά του.Τον εξουδετέρωσες πρίν τη γέννησή του.
Η απάθεια δεν είναι μόνο η φυσικοποιημένη αντίδραση στη βία,που παρουσιάζουν τα θύματά της επαναλαμβανόμενης κακοποίησης.Είναι το άκρο,που είναι επίσης βία.Η βία,όμως,μπορεί να είναι η ίδια καθεαυτή απάθεια?
Αποσκοπεί στην απάθεια,η απάθεια είναι βία,είναι όμως η βία απάθεια?