Από τις εκλογές του 2004 προέκυψε μετά από αρκετά χρόνια αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας με την εκλογή της φιλελεύθερης κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Η χώρα εκείνη την περίοδο είχε δεσμευτεί (από πάρα πολλές απόψεις) για την πραγματοποίηση των ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα (κυρίως). Έτσι σε αυτή τη χρονική συγκυρία πρέπει να ικανοποιηθούν δύο συνθήκες που δεν συνάδουν καθόλου με τη φιλελεύθερη προσέγγιση της νεοεκλεγείσας κυβέρνησής. Ποια είναι αυτά; Η πραγματοποίηση δημόσιων δαπανών για την ολοκλήρωση της διαδικασίας των ολυμπιακών και η ικανοποίηση των προεκλογικών υποσχέσεων, που επίσης σήμαινε επιπλέον πραγματοποίηση κρατικής δαπάνης. Το αποτέλεσμα ήταν η καινούργια κυβέρνηση να έχει πέσει σε μια τεράστια αντίφαση. Ο θεωρητικός λόγος να είναι φιλελεύθερος και η πρακτική της να αγγίζει την κευνσιανή οπτική. Επίσης, γιατί στο εσωτερικό της αυτή η αντίφαση ήταν γνωστή στο πολιτικό λαϊκίστικο επίπεδο καταφεύγει στην ευρωπαϊκή ένωση και κατηγορεί την σοσιαλιστική κυβέρνηση του πασόκ ότι παραποιούσε τα δημοσιονομικά στοιχεία. Αποτέλεσμα ήταν η πολιτική “πρακτική της καμένης γης” να βρει για άλλη μια φορά γόνιμο έδαφος με τη διαφορά ότι τώρα υπήρχε και η συμβολή ενός εξωγενούς παράγοντα που επιβεβαίωνε την ΕΕ.
Το όφελος για την κυβέρνηση Καραμανλή ήταν ότι όλοι θα στεκόντουσαν στο ψέμα του πασοκ και όχι στην αντίφασή της. Εξάλλου το ψεύδος και η παραπλάνηση είναι κυρίαρχο συστατικό του περιφερόμενου τηλεοπτικού θιάσου ο όποιος ονομάζεται κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο λόγος των κυβερνώντων δεν είναι παρά ένα επικοινωνιακό επικάλυψα για τους αφελείς. Η ιδεολογία υπό την μαρξική έννοια, είναι η ουσία των κόμματων. Δεν έχει κανένα νόημα να αναφέρουμε περισσότερες λεπτομέρειες για την διόγκωση των δημόσιων δαπανών την περίοδο διακυβέρνησης της νέας δημοκρατίας. Μόνο μία αναφορά, ότι για άλλη μια φορά έχουμε απόδειξη ότι το κομματικό συμφέρον και η κατάληψη της εξουσίας είναι σύμφυτη με τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Μετά από 5 χρόνια ψευδό-φιλελεύθερης διακυβέρνησης , η σοσιαλιστική κυβέρνηση του πασοκ καταλαμβάνει για άλλη μια φορά την εξουσία. Η εκλογική αναμέτρηση είχε ως επίκεντρο την οικονομία. Δύο γεγονότα του 2008 έχουν αφήσει το σημάδι τους στην πολιτική και κοινωνική εξέλιξη σε εσωτερικό επίπεδο. Το πρώτο είναι η γενικευμένη λαϊκή εξέγερση του Δεκέμβρη με αφορμή την δολοφονία από μπάτσους του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου , και το δεύτερο η ανακύκλωση της κουβέντας περί σκανδάλων , με αφορμή τις ανταλλαγές οικοπέδων με τη μονή Βατοπεδίου και τις συμβάσεις με την εταιρία SIEMENS. Σε εξωτερικό επίπεδο τα αποτελέσματα της κατάρρευσης αμερικανικών τραπεζών έχουν αρχίσει να επεκτείνονται.
Το πλαίσιο της εκλογικής αναμέτρησης ήταν η οικονομία , και πιο συγκεκριμένα η διαχείριση της κρίσης. Τα κύρια πολιτικά επιχειρήματα ήταν από την πλευρά των υπερασπιστών της εξουσίας η λήψη “επώδυνων” μέτρων και από την πλευρά των διεκδικητών της εξουσίας ότι “λεφτά υπάρχουν” και τα πάντα είναι ζήτημα ορθής διαχείρισης.
Φυσικά και έπεισε το δεύτερο! Στην ρητορική των διεκδικητών υπήρχε και μια σειρά εξαγγελιών όπως η επαναοικοιοποίηση εθνικής περιουσίας. Μόλις τρεις μήνες μετά την εκλογική αναμέτρηση το “σοσιαλιστικό όραμα” κατέρρευσε. Η αναγκαιότητα εφαρμογής συγκεκριμένων διεθνικοποιημένων πολιτικών αντέστρεψαν την κατάσταση που είχαμε το 2004. Μια κυβέρνηση με σοσιαλιστικό θεωρητικό λόγο να εφαρμόζει φιλελεύθερες πρακτικές. Η κυβέρνηση για άλλη φορά σε εσωτερικό επίπεδο γνώριζε την αντίφαση, έτσι θα έπρεπε με κάποιο τρόπο το ανέφικτο της εφαρμογής να αποδοθεί σε κάποιον τρίτο εξωτερικό παράγοντα. Εξάλλου οι κυβερνώντες γνωρίζουν κάτι πολύ καλά. το υποκείμενο, μπροστά στα επερχόμενα δεινά, ,προτίμα να υπάρχει ένας εξωτερικός όρος με συνομοσιολογικούς όρους. Ο Άλλος πάντα χρησιμεύει για την μετάθεση ευθυνών. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει ένας ψυχολογικός μηχανισμός ο όποιος δημιουργεί στο υποκείμενο την τάση να πιστεύει πιο εύκολα ένα μεγάλο ψέμα παρά ένα μικρό. Δεν χρειάζεται να πούμε και πάρα πολλά από εδώ και πέρα. Για άλλη φορά στο επίκεντρο τα οικονομικά στοιχεία και το θέμα απόκρυψης της πραγματικής κατάστασης. Επίσης από τη στιγμή που το “κόλπο” ήταν δοκιμασμένο ζητήθηκε για άλλη μια φορά η επιβεβαίωση από την ΕΕ για του λόγου το αληθές. Σημαντικό στοιχείο όμως αυτή τη φορά ήταν ότι και η προηγούμενη κυβέρνηση είχε επικαλεστεί την “καμένη γη” αλλά δημόσιες δαπάνες έκανε. Τώρα η σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν ήθελε ούτε είχε σκοπό να πραγματοποιήσει καμία δαπάνη γιατί πάρα πολύ απλά γνώριζε την πραγματική κατάσταση και ήξερε πως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν τα επιχειρήματα να επικεντρώνονται γύρω από δύο καταστάσεις. Η πρώτη ότι τα στοιχεία για το χρέος ήταν ψευδή και αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο και ότι η παγκόσμια κατάσταση δυσκολεύει πάρα πολύ την εξεύρεση λύσης από το εξωτερικό (η λύση φυσικά ήταν για άλλη μια φορά ο δανεισμός). Τι παρατηρούμε εδώ; Ότι όλα τα δεινά αποδίδονται σε εξωτερικούς παράγοντες στους εχθρούς μας και μάλιστα προς ενίσχυση τους δίνεται και όνομα “κερδοσκόποι”. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση κηρύσσει αγώνα κατά των κερδοσκόπων και μάλιστα ζητά την συνδρομή ηγετών της ΕΕ οι οποίοι ασπάζονται την άποψη Παπανδρέου γιατί το δικαιολογητικό επιχείρημά του τους έχει γοητεύσει! Το σκεπτικό αποδεικνύεται εξαιρετικά επιτυχημένο μια και πλέον δεν μιλάμε για το χρέος αλλά για επίθεση στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Δεν μιλάμε πλέον για τους λόγους που έχουμε φτάσει σε υπερχρέωση αλλά για το πως θα παραμείνουμε στην ΕΕ.
Έτσι ο στόχος επιτυχαίνεται. Η ανάστροφη της πραγματικότητας είναι γεγονός. Δεν μπορεί να φταίει αυτός που κυβερνά αλλά κάποιος άλλος. Εδώ πλέον εκτός από τον μηχανισμό του άλλου έρχεται και ένας άλλος. Η έννοια της συλλογικής ευθύνης. Το υποκείμενο μπορεί να δεχτεί και τον μεγαλύτερο πόνο αν τους δώσεις ένα σκοπό. Το επικοινωνιακό τρικ της εννοίας του μονόδρομου μπροστά τις δύσκολες στιγμές του έθνους παίρνει μπροστά. Οι μιντιακοι ηθικολόγοι λακέδες της αστικής τάξης παραληρούν και δίνουν συμβουλές στους πληχθέντες. Το έθνος είναι υπόθεση όλων. Εκτός από τον Άλλον πρέπει να υπάρχει απαραίτητα και ένας όρος συνοχής ο όποιος να μπορεί να κουβαλά εντός της την έννοια της αναγκαιότητας.
Η ελληνική τραγωδία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη παίρνει παγκόσμια διάσταση και με ορόσημο την αποπληρωμή κρατικών ομολόγων το Μάιο έρχεται η λύση της από τον εξάγγελο που λέγεται διεθνές νομισματικό ταμείο.
Τα υπόλοιπα είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Είμαστε στο σήμερα και όλοι περιμένουν να κλείσει και το τελευταίο κεφάλαιο που λέγεται ασφαλιστικό.
Το κράτος και το κεφάλαιο για άλλη μια φορά έχουν νικήσει. Η λύση στο τεχνικά δημιουργημένο πρόβλημα δόθηκε. Ο σκοπός που ήταν η εφαρμογή ακόμη πιο εντατικών εξουσιαστικών πρακτικών πέτυχε. Η μαρξική θέση ότι το κράτος είναι η έμφαση καταπιεσμένων ομάδων που επιζητούν την εξουσία έχει ξεφτίσει. Σήμερα το κράτος δεν αντλεί την κοινωνική νομιμοποίησή του μέσα από τη λαϊκή έκφραση αλλά μέσα από τους πραγματικούς δημιουργούς της δημοκρατίας ,το κεφάλαιο.
Το κράτος ως διασφαλιστής της κοινωνικής ειρήνης είναι ήδη ταξικά προσδιορισμένο. Σε μια κοινωνία, η όποια είναι οικονομικά δομημένη , την ισχύ θα την έχουν αυτοί που κατέχουν το κεφάλαιο και αυτοί που διαχειρίζονται το χρήμα. Προφανώς η κοινωνική ειρήνη βολεύει αυτούς που την επιθυμούν. Αυτούς που επιζητούν να δουλεύει η καπιταλιστική μηχανή δίχως εμπόδια. Εγγυητής αυτής της μηχανής δεν είναι παρά το κράτος.
Οι περικοπές κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων είναι γεγονός. Όλα αυτά για την πατρίδα. Το επιφαινόμενο που προτάσσει ο κρατικός μηχανισμός δεν το πιστεύει ούτε ο ίδιος. Μέσα στην ουσία αυτού του μηχανισμού είναι οι αντιφάσεις μεταξύ λογού και πράξεων. Όταν έρχεσαι να διαχειριστείς μάζες προς όφελος μιας αισχρής μειοψηφίας το ψεύδος και η παραπλάνηση είναι μέσα στην ουσία του είναι σου. Πρέπει συνεχώς να πείθεις τους αφελείς να συντηρούν την καπιταλιστική μηχανή με την σιωπή τους.
Με λίγα λογία τέτοιες αντιφάσεις δεν είναι συμβάντα αλλά είναι η πεμπτουσία τέτοιων μηχανισμών.