Πολλές φορές η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που βλέπεις. Ένα ζήτημα είναι η ίδια η έννοια της πραγματικότητας. Αυτή η σημασία φαντάζει σε πολλά κεφάλια σαν μια αντικειμενική ύπαρξη όπου ο νους την αναγιγνώσκει σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια. Όμως η ίδια η πραγματικότητα δεν είναι αδιαχώριστη από την αφήγηση της. Την ίδια στιγμή που ενεργοποιείται μια αφήγηση της πραγματικότητας η τελευταία επιτελείται. Ωστόσο όταν μιλάμε για αφηγήσεις δεν τις κλείνουμε στον περίκλειστο κόσμο των μεμονωμένων υποκείμενων. Μια αφήγηση δημιουργείται ως τόπος από μια ροή λόγων οι όποιοι τέμνονται, αλληλοκαλύπτονται και αλληλουφαίνονται εντός του κοινωνικού δικτύου.
Στον καπιταλισμό, όπου η ένταση και η μορφή της ροής λόγων περνούν μέσα από συγκεκριμένους κόμβους «επικοινωνίας», δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κάνεις ότι διαμορφώνονται συγκεκριμένοι τύποι αφηγήσεων οι οποίοι εξυπηρετούν τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Αυτοί οι τύποι των αφηγήσεων υπακούν σε μια συγκεκριμένη ταξη του λόγου όπου η ίδια διακηρύσσει πως δεν υπάρχει άλλος ορίζοντας περά από τον καπιταλισμό. Με αυτό το τρόπο η γενικευμένη αδικία γίνεται θέσφατο και καταναγκαστική συναίνεση.
Αυτή η ταξη του λόγου συνεχώς κραυγάζει πως πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να βλέπουμε τι μπορεί να γίνει στο παρόν με όρους «αποδοτικότητας» και να μην προσανατολίζουμε το βλέμμα μας σε προοπτικές ανατροπής ενός κόσμου ο οποίος θεώρει ως φυσική κατάσταση το 1% να κατέχει το 99% του πλούτου σε όλα τα επίπεδα.
Παραδόξως, όμως, είναι λογικό για τον κυρίαρχο να εγκαθιδρύει ένα πλέγμα λόγων όπου μέσω αυτού να διαχέονται στον κοινωνικό ιστό τεχνολογίες αυτό-πειθαρχίας και συναίνεσης.
Το ζήτημα εκκινεί από την στιγμή που υπάρχουν αυτές οι φωνές και πρακτικές οι οποίες αντιτίθεται σε μια αφήγηση όπου θεώρει αυτήν την πραγματικότητα φυσιολογική.
Στο κάλεσμα ενάντια στην γερμανική πρεσβεία διαβάζουμε:
«Η Ε.Ε. δημιουργήθηκε εξ αρχής ως ιμπεριαλιστικό κέντρο, στο οποίο προσδέθηκαν πλήθος άλλες εξαρτημένες καπιταλιστικές χώρες. Από τη γέννησή της αποτελεί έναν διακρατικό μηχανισμό που χρησιμοποιεί ο εκάστοτε «τιμονιέρης» –εν προκειμένω το γερμανικό κεφάλαιο και οι λακέδες του– για να προωθεί τα συμφέροντά του σε βάρος όλων των εκμεταλλευόμενων της Ευρώπης. Τα στεγανά στα οποία έχει δημιουργηθεί η Ε.Ε., όπως και η πάγια καπιταλιστική, εκμεταλλευτική της κατεύθυνση και πολιτική αποδεικνύουν ότι μπορεί να λειτουργήσει μόνο υπέρ της θωράκισης του μεγάλου κεφαλαίου και διαψεύδουν κάθε ελπίδα για διαπραγμάτευση με αυτή σε φιλολαϊκή βάση»
Ένα μεγάλο ζήτημα είναι τι θεωρούμε επιτέλους ιμπεριαλισμό. Ήδη ο Hegel είχε διαγνώσει ότι εγγενές στοιχειό της αστικής κοινωνίας είναι να μεταθέτει τις εσωτερικές της αντιθέσεις σε μια εξωτερικότητα. Με άλλα λόγια είναι εγγενής τάση του κεφαλαίου να πηγαίνει παντού όπου βρίσκει κέρδος και να απομυζεί όπου βρίσκει έδαφος. Ωστόσο στην εποχή που διανύουμε αυτή η δυνατότητα του κεφαλαίου έχει εκτοξευτεί και για αυτό είναι το μόνο πλέον που δικαιούται να κάνει απεργία! Το κεφάλαιο όμως δεν είναι αδιαχώριστο από τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις.
Υπάρχει όμως μια απορία. Ποιος κρατικός μηχανισμός δεν είναι φύσει ιμπεριαλιστικός; Κατά μια έννοια είναι σαν να μένουμε στο επιφαινόμενο και να αφήνουμε πίσω τα θεμέλια που δημιουργούν αυτή τη πραγματικότητα. Το κεφάλαιο παίρνει εθνικό πρόσημο οπού οι λαοί της Ευρώπης (sic!) πρέπει να εναντιωθούν σε πορείες ενάντια σε πρεσβείες λες και διαγράφεται το γεγονός ότι η ίδια η ύπαρξη του κεφαλαίου προϋποθέτει την θυσία ζωών όχι μόνο στην Ευρώπη άλλα σε ολόκληρο το κόσμο με αμείωτη ένταση στο όνομα της διαρκούς προόδου.
Το εθνικό πρόσημο απογειώνεται στην απόφανση:
«οι λαοί της Ευρώπης, οι Έλληνες, Ισπανοί, Ιταλοί, Γερμανοί, Γάλλοι κλπ εργάτες δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Αντίθετα, έχουμε έναν κοινό εχθρό : την ιμπεριαλιστική πολιτική του γερμανικού κεφαλαίου και των διεθνών και ντόπιων συμμάχων του».
Επιτέλους ανακαλύψαμε τον σατανά! Η ιμπεριαλιστική πολιτική του γερμανικού κεφαλαίου. Τα θύματα οι ευρωπαίοι πολίτες. Το φάντασμα της εθνικής ευρωπαϊκής ταυτότητας εισβάλει από την κερκόπορτα μιας λανθάνουσας μαρξίζουσας αφήγησης. Όλα αυτά βάσει μια πολίτικης που επικαλείται το παρόν. Μια ανάλυση που αναζητά πολιτικές στα όρια του εφικτού (όπως η αγωνία μιας «φιλολαϊκής» διαπραγμάτευσης;). Έχοντας μια βάση ότι το ελληνικό κράτος είναι εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα όπως και άλλες χώρες του νότου διαγράφεται το γεγονός πως δεν είναι καθόλου αθώο. Από τους πνιγμούς μεταναστών στην μεσόγειο μέχρι την αποστολή «ανθρωπιστικών» αποστολών, αυτά τα φαινόμενα τι είναι; Πολιτικές του γερμανικού ιμπεριαλισμού;
Αν έχουμε να αντιταχτούμε στο κεφάλαιο δεν θα το κάνουμε επ΄ ουδενί ως ευρωπαίοι εργαζόμενοι. Όπως το κεφάλαιο είναι παγκοσμιοποιημένο έτσι πρέπει να είναι και οι αντιστάσεις. Αν είναι αντιταχτούμε στο κεφάλαιο θα το κάνουμε ως «γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύροι στη Νότια Αφρική, ασιάτες στην Ευρώπη, αναρχικοί στην Ισπανία, Παλαιστίνιοι στο Ισραήλ, γύφτοι στην Πολωνία, Εβραίοι στη Γερμανία, μετανάστες στην Ελλάδα».