«Καταδικάζω τη βία από και να προέρχεται», το μότο που ήρθε να συμπληρώσει τη θεωρία των άκρων. Το ευφυολόγημα τόσο απλό και τόσο βρώμικο.
Με σκοπό να στοιχειοθετηθεί ένα υποτυπώδες επιχείρημα – δικαιολόγηση, πριν ξεκινήσει η γενικευμένη επίθεση φρόντισαν πρώτα να παρουσιάσουν τη θεωρία των δύο άκρων. Οι νεοφασίστες αφού ανδρώθηκαν από την εξουσία, μέσα στην εξουσία, κατά παραγγελία δημιούργησαν τον ένα πόλο. Ο άλλος πόλος ο αντιεξουσιαστικός – αναρχικός χώρος αποτελούσε τον πραγματικό εχθρό. Έχοντας πλέον φτιάξει την πολικότητα, το κράτος μπορεί να εξαιρέσει τον εαυτό του από το κοινωνικό πεδίο μάχης. Ενώ στην πραγματικότητα το κράτος έχει κήρυξει τον πόλεμο στην ελευθερία της σκέψης και έκφρασης, στην ατομική ελευθερία γενικότερα, ενώ μέσω της θεωρίας μεταθέτει το κέντρο βάρους.
Πλέον έχοντας αυτόεξαιρεθεί, μπόρεσε να παρουσιάσει τη δική του βία σαν κάτι διαφορετικό υπό το μανδύα του νόμου. Η νόμιμη κρατική βία, μετά την καλλιέργεια της θεωρίας, απενοχοποιείται. Σε όλη αυτή την παράνοια του εξουσιαστικού κατασκευάσματος ενεργό ρόλο είχαν, έχουν και θα έχουν τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης που αρχικά φρόντισαν να επικοινωνήσουν τη θεωρία και στη συνέχεια μεθοδικά να δομήσουν τη λογική της. Τώρα πλέον απλά φροντίζουν για τη συντήρησή της.
Η εξουσία από καιρό ετοίμαζε την δική της αντεπίθεση με σκοπό την εκδίκηση σε όσους την αμφισβητούν , σε όσους έχουν το θάρρος και την αξιοπρέπεια να προτάσσουν τις ιδέες της ανθρώπινης αξίας και της αλληλεγγύης. Σε όσους στέκονται σαν ένα ανθισμένο αγκάθι στη λογική του χρήματος, της εκμετάλλευσης, της ισοπέδωσης.
Τελικά ο δρόμος της εξουσίας αποδεικνύεται καθημερινά ότι είναι στρωμένος από πάρα πολλά ανθισμένα αγκάθια.

Α και για να μην ξεχνιόμαστε
Δεν καταδικάζουμε την βία από πού και αν προέρχεται παρά μονο αυτή του κράτους, των αφεντικών και των εθνικοφρόνων λακέδων τους

υγ: μια απο τις λιγες στιγμες αυτου που καλως η κακως ονομαζουμε ζωη οπου η “τεχνη”  συναντα την πραγματικοτητα

Ο λόγος των εξουσιαστών περνάει μέσα από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Αυτά εξυπηρετούν ένα διπλό ρόλο. Αρχικά τον μεταφέρουν αλλά δευτερεύοντος και αυτό είναι το κρίσιμο τον μεταλλάσουν έτσι ώστε αυτός να γίνεται δεκτικός, κατανοητός, εύπεπτος.
Αυτή η δεύτερη λειτουργία κάνει το  κυρίαρχο λόγο, του οποίου περιεχόμενο είναι οι προσταγές και η απολυτότητα των θέσεων, να παρουσιάζεται σαν λόγος του «μέσου» ανθρώπου. Η ταύτιση του λόγου του μέσου ανθρώπου με τον συγκαλυμμένο λόγο της εξουσίας είναι κομβικής σημασίας. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ουσιαστικά αντιστρέφουν τη ροή του λόγου. Κάνουν τον «μέσο» λόγο, λόγο της εξουσίας για να μπορεί η εξουσία να παρουσιάζεται σαν ο μέσος άνθρωπος.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο κυρίαρχος – εξουσιαστικός λόγος να βρίσκει έδαφος παντού. Ο εκφασισμός της σκέψης και της συμπεριφοράς της κοινωνίας είναι αποτέλεσμα αυτής της λειτουργίας. Η δολοφονία του μετανάστη στα Πετράλωνα δεν ονομάζεται ως δολοφονία αλλά ως απρόσωπος θάνατος όπου ακόμα και το θύμα δεν κατονομάζεται με το όνομα του, αλλά αφηρημένα ως πακιστανός, αλλοδαπός κλπ. Με αυτό τον τρόπο η κοινή γνώμη γνωρίζει πως οι μετανάστες δολοφονούν αλλά ποτέ δεν δολοφονούνται από Έλληνες. Παράλληλα μετά την δολοφονία του, εμφανίζεται σε γνώστη φυλλάδα πως η διατροφή των μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κοστίζει  περισσότερα απο αυτην των φοιτητων . Ιδού η άποψη της κοινής γνώμης: οι μετανάστες όχι μονο δολοφονούν αλλά και κοστίζουν!Η μετατροπή σε νούμερα ανθρωπίνων χαρακτηριστικών ώστε αυτά να μεταβληθούν σε εικόνα και να αναπαράγουν ένα καθαρά φασιστικό λόγο ως άποψη του μέσου άνθρωπου, είναι σκόπιμη. Ο εξουσιαστικός λόγος επιλέγει την στρατηγική της έντασης αφομοιώνοντας φασιστικά ιδεολογήματα και πρακτικές.
Η μετάλλαξη του εξουσιαστικού λόγου σε καθημερινό λόγο σε μια εποχή που είναι κρίσιμης σημασίας η επιστροφή της κυρίαρχης πολιτικής στη βάση της κοινωνίας καταφέρνει με έμμεσο τρόπο να ακυρώνει τον πολιτικό λόγο.
Τα καθεστωτικά μέσα ακυρώνοντας τον πολιτικό λόγο κατ εντολή της εξουσίας, ακυρώνουν άμεσα την κοινωνική διάχυση απόψεων που κάνουν κριτική στον πυρήνα , στην ουσία και στο περιεχόμενο του κυρίαρχου λόγου.
Ταυτόχρονα μέσα από το πρόσχημα της ανομίας και την προβολή χυδαίων προταγμάτων – που στην ουσία είναι προστάγματα – περί «μηδενικής ανοχής» έρχεται να κτυπήσει τη διάχυση του κριτικού λόγου εκεί που όσο και αν προσπαθήσει ο κυρίαρχος – εξουσιαστικός λόγος δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ, στο δρόμο.
Η εξουσία μετέρχεται κάθε μέσο για να πετύχει τους σκοπούς της και την διατήρηση της μοναδικής αλήθειας της ιδεολογίας της. Σε κάθε περίπτωση σχεδόν τα πάντα καταλήγουν στην δικαιολόγηση και αιτιολόγηση της άσκησης νόμιμης βίας.
Το κράτος τρομοκρατεί. Η πληροφόρηση του μέσου άνθρωπου διακατέχεται από την στρατηγική του ηθικού πανικού. Ο μέσος άνθρωπος ως εννοιολογική κατασκευή έρχεται να δικαιολογήσει τις επιλογές της κυρίαρχης οικονομικής και πολιτικής ελίτ μέσω της μαζικής παραγωγής τρόμου και ηθικών προσταγών. Ο «μέσος» λόγος δεν υπάρχει, ο «μέσος» άνθρωπος δεν υπάρχει. Εξουσιαστικά κατασκευάσματα που έχουν σχηματοποιήσει συμπεριφορές και τις έχουν καθυποτάξει. Αυτά τα κατασκευάσματα στην πραγματικότητα ενώ διατείνονται πως εκφράζουν τον μέσο άνθρωπο, την κοινή γνώμη, ουσιαστικά έχουν ως στόχο να διαμορφώσουν το πεδίο πράξης και λόγου του μεμονωμένου υποκειμένου. Ο μέσος άνθρωπος μιλεί με δανεισμένη φωνή και λόγια. Αυτά που θα πει είναι εκ των πρότερων υπαγορευμένα ώστε να εκπληρώσει μια αυτό-εκπληρωμένη προφητεία που όλως τυχαίως θα την χαιρετίζουν οι ηθικολόγοι λακέδες της αστικής τάξης
Σε κάθε προσπάθεια εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έρχεται το πρόταγμα της ανθρώπινης αξίας, της διαφορετικότητας. Έρχεται το πρόταγμα μιας κοινωνικής συγκρότησης χωρίς δεσμούς εξάρτησης, χωρίς θεσμούς προτεσταντικής και θρησκευτικής ηθικής. Έρχεται το πρόταγμα των αδιαμεσολάβητων αποφάσεων.
Έρχεται το πρόταγμα μιας κοινωνίας που η λέξη αφεντικό, ιδιοκτησία, χρήμα δεν έχουν καμία θέση. Έρχεται το πρόταγμα της αλληλεγγύης.

Υπάρχουν δύο κόσμοι. Ο εμπράγματος και ο ανθρώπινος. Στην προσπάθεια σχηματοποίησης και αντίληψης της πραγματικότητας η νοητική διαδικασία περνά μέσα από τον εκπραγματισμό του άυλου (συναίσθημα, έννοια). Η αντίληψη αυτή έγινε κυρίαρχη ιδεολογία μέσα από τον καπιταλισμό, όπου όλη η κοσμοθεώρηση για την ευημερία της κοινωνίας βασίζεται στη μέτρηση της άριστης χρησιμότητας, άριστων κερδών και ύστερα πως αυτά τα δύο αρμονικά συνδυάζονται (sic). Όλα είναι ένας συνδυασμός της υποκειμενικότητας με αντικειμενικά στοιχεία (τιμές) που αθωώνονται και γίνονται ουδέτερο στοιχείο. Εδώ ακριβώς είναι και η παγίδα γιατί ούτε λόγος περί του χρήματος, του μέτρου δηλαδή. Η ουσία και το περιεχόμενο των πραγμάτων, που καθορίζουν την ευημερία, είναι το χρήμα.
Στην ιδεολογία των εξουσιαστών, η παραπάνω διαδικασία είναι αδιαμφισβήτητη. Φορέας μάλιστα είναι ο ορθολογικός καταναλωτής ή ο ορθολογικός παραγωγός. Τη βαρύγδουπο πραγματικά «ορθολογικός». Μονο που αυτή η ορθολογικότητα κρύβει μέσα της την παράνοια. Καθώς αντιστρέφει την έννοια του μέσου και του σκοπού, το υποκείμενο κρίνεται από την άκριτη κατανάλωση μαζικά παραγομένων σκουπιδιών και παράγει την ταυτότητα του μέσω των τελευταίων. Ο homo economicus δεν είναι παρά μια συνείδηση υποταγής στον εμπράγματο κόσμο. Δίχως όμως να έχει λόγο στους μετασχηματισμούς του τελευταίου, αφού μονο οι απρόσωποι μηχανισμοί της καπιταλιστικής οικονομίας σαν άλλα ιερατεία ρυθμίζουν τα όρια του βέβηλου και της κανονικότητας. Με αυτό τρόπο η πραγματικότητα εκπραγματιζεται και απομακρύνεται την παράσταση του υποκειμένου. Η πραγματικότητα παύει να βιώνεται σαν όλο και μεταμορφώνεται σαν μια σειρά από επιμέρους πράγματα τα οποία αποκτούν υπόσταση μονο μέσω ενχρημάτων συναλλαγών. Μέσα στον κόσμο των εμπορευμάτων και του χρήματος, η ζωή έγινε ιδεολογία της απουσίας της.
Στην καθημερινότητα κάθε τι, κάθε ένας που αμφισβητεί αυτό τον ορθολογισμό είναι εχθρός.
Στις καταλήψεις και στους αυτοοργανωμένους χώρους γίνεται ρήξη με αυτή τη λογική. Δίνεται αξία στον άνθρωπο και οι σχέσεις σταματούν να διαμεσολαβούνται από το χρήμα. Έγκλημα. Μπορεί να είναι δυνατόν να αμφισβητεί κανείς τους ιερείς της οικονομίας; Μπορεί να είναι δυνατόν να μην πιστεύει σε ειδήμονες και κάθε λογής σοφούς; Αδιανόητο να υπάρχει ζωντανός διάλογος, ανταλλαγή απόψεών και αντιλήψεων. Σταματά ο από βήμα (τηλεοπτικός) διάλογος με την κοινωνία. Αναδεικνύεται η πραγματική έννοια της κοινωνίας ως συνόλου ανθρώπων και όχι καταναλωτών. Παράγεται πολιτισμός και πολιτική πέρα από την εξουσία.
Το κράτος που στην παρούσα φάση στηρίζει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής έχοντας στα χέρια της τη βία των μπάτσων και των δικαστών προσπαθεί να σιωπήσει όποιον αντιστέκεται στον «ορθολογισμό», κατασκευάζοντας ενόχους από τη μία και τρομοκρατώντας την υπόλοιπη κοινωνία από την άλλη.

Στον ορθολογισμό τους απαντάμε φαντασία

Στα πράγματά τους απαντάμε Άνθρωποι

Κανένας σύντροφος στα χέρια του κράτους – Αλληλεγγύη στους κατειλημμένους αυτοοργανωμένους χώρους

Εδώ και δύο χρόνια γίνεται ένας βομβαρδισμός από οικονομικούς όρους μέσω των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης. Φυσικά, για αυτό ευθύνεται η «κρίση» που ξεκίνησε από την Αμερική και λίγο αργότερα ήρθε και στην Ελλάδα με άλλη μορφή. Αν προσπαθήσουμε να μαζέψουμε (μερικές από) τις λέξεις κλειδιά αυτές θα είναι: χρέος, έλλειμμα, δημοσιονομικά, spread, ομόλογα, έντοκα γραμμάτια, πολλαπλασιαστής, εμπορικό ισοζύγιο, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα. Άξια προσοχής είναι, επίσης, η προσπάθεια να εκλαϊκευτούν τα παραπάνω. Οι εκφράσεις κλειδιά αυτή τη φορά είναι: ζούμε με δανεικά, ξοδεύουμε περισσότερα από όσα παράγουμε, δεν είμαστε αρκετά φτηνοί, τελειώνουν τα μετρητά και πολλές άλλες.
Το να σταθεί κάποιος στο αν η περιφραστική περιγραφή των όποιων οικονομικών όρων είναι ακριβής είναι αφενός μεν άστοχο αφετέρου αναποτελεσματικό.
Ακριβώς πάνω σε αυτά τα δύο θα σταθούμε, στην ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα.
Σε μια αστική κοινωνία , όπου το κράτος και όλες οι κατασκευές του -και συνάμα τα εργαλεία του- εκπαιδεύουν τον κόσμο να είναι νοικοκυραίοι, η ακρίβεια, από τη μία, δεν έχει καμία σημασία γιατί ο σκοπός είναι η γενίκευση, η κρατική– εξουσιαστική αποτελεσματικότητα, από την άλλη, είναι άμεσο αποτέλεσμα της έλλειψης ακρίβειας.
Σε μια κοινωνία, όπου ο καταμερισμός της εργασίας έχει γίνει το απόλυτο εργαλείο της παραγωγικής διαδικασίας, η ειδίκευση και η επιστημονική κατάρτιση -κατ εξοχήν μορφές εξουσίας- χρησιμοποιούνται μεν από το κεφάλαιο, αλλά όχι κατά τρόπο που η εξουσιαστική δυναμική της επιστήμης να μπορεί να αυτονομηθεί από το κράτος. Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος των γενικεύσεων. Ακρίβεια προς τα πάνω ως προς το αποτέλεσμα, εκλαΐκευση προς τα κάτω ως προς την επίφαση γνώσης και συμμετοχής. Μεταφορά της εξουσίας της επιστήμης αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε και οι δύο πόλοι να είναι εγκλωβισμένοι. Οι επιστημονική γνώση παραμένει προς χρήση από λίγους, η επιστημονική αντίληψη προς κατανάλωση από πολλούς.
Οι διαμεσολαβητές σε αυτή τη διαδικασία είναι τα ΜΜΕ. Ο ρόλος τους στην αστική κατασκευή είναι τόσο βασικός όσο και των τραπεζών. Τα ΜΜΕ είναι οι αγωγοί της πληροφορίας και οι τράπεζες είναι οι αγωγοί του χρήματος. Σε κάθε τηλεοπτικό show είτε αυτό είναι θεματική εκπομπή, είτε γενικότερου κοινωνικού ενδιαφέροντος φροντίζουν να υπάρχει κάποιος διαθέσιμος επιστήμονας. Ο ρόλος που εξυπηρετεί είναι διττός. Από τη μία να δώσει τα «φώτα» αποφορτισμένος από πολιτικές σκοπιμότητες, από την άλλη να εξηγήσει με «απλά λόγια» το τι συμβαίνει. Δύο πάρα πολύ βασικές παρατηρήσεις: Πρώτον, ο επιστημονικός λόγος ποτέ δεν είναι πολιτικά αποφορτισμένος, ειδικά στην οικονομική επιστήμη, μια και όλοι οι ειδικοί που παρουσιάζονται είναι φορείς μιας αστικά φορτισμένης οικονομικής πραγματικότητας και, δεύτερον, δεν είναι δυνατό να εξηγήσεις με απλά λόγια έννοιες που για να κατασκευαστούν χρειάστηκαν χρόνια. Απλά κοροϊδεύεις και μάλιστα συνειδητά. Τελικός σκοπός πάντα είναι να δοθεί η αντίληψη της ενημέρωσης και η αναπαραγωγή αυτής σε καφενειακό επίπεδο.
Με αυτό τον τρόπο το κράτος πετυχαίνει τον ενδιάμεσο στόχο που είναι η κατάρρευση της ακρίβειας και η αποθέωση της γενίκευσης.
Το αποτέλεσμα, και κατά συνέπεια η αποτελεσματικότητα, της παραπάνω διαδικασίας είναι κάτι που βιώνουμε καθημερινά. Αποπροσανατολισμός, μερική γνώση, τρόμος, φόβος , πνευματικός ευνουχισμός, απελπισία αλλά βασικότερα η αναζήτηση «κάβων» στο πρόσωπο του κράτους.
Η εκπαιδευμένη σε σωτήρες κοινωνία, αγκιστρωμένη σε εξουσιαστικές δομές και νοοτροπίες συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Πως είναι δυνατός να σε καταστρέφουν και να μην αντιδράς; Κι όμως, όταν έχεις μάθει να σε «σώζουν» επί δεκαετίες, είναι υπερβολικά δύσκολο να προσπαθήσεις κάτι μόνος σου.
Το ζητούμενο μιας μη εκπαιδευμένης κοινωνίας είναι υπερβολικά περίπλοκο. Η ουτοπία φαντάζει δύσκολη γιατί πρέπει να φτάσεις μόνος σου.

Για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, ,για μια κοινωνία χωρίς κράτος, για μια κοινωνία αλληλεγγύης

Αν η αλήθεια είναι η αποκρυσταλλωμένη μορφή  του ψεύδους το όποιο διαμέσω της βίαιης επανάληψης  του  έγινε αποδεκτό, τότε οι κανονικότητες που βιώνουμε , δεν είναι πάρα οι εκφράσεις ενός πλέγματος εξουσιών,  οπού το τελευταίο φτάνει ως τις σκοτεινές πύλες της κόλασης του ασυνειδήτου.  Αυτή η βιαία επανάληψη  ρυθμίζει τις κοινωνικές σχέσεις  ως σχέσεις κυριαρχίας , όπου οι τελευταίες εξασφαλίζουν  την βιωσιμότητα τους και την αποδοχή τους από το μεμονωμένο υποκείμενο μέσω της συνήθειας.
Με αυτόν τον τρόπο , μέσα σε κάθε ανάδυση του μοντέρνου αναστρέφεται η βαρβαρότητα της αυτοϊκανοποίησης . Ο σύγχρονος πυρήνας του ψεύδους είναι η ιδέα ότι το άτομο είναι πλήρης  και αυτονομημένη μονάδα έναντι του όλου[2]. Αυτή η ιδέα επιτρέπει το όλο να συλλαμβάνεται  ως ραγισμένος καθρέφτης , όπου κάθε πτυχή της πραγματικότητας έχει το δικό της ξεχωριστό πεδίο  δράσης, βλέπε την απόδοση της κρίσης στην οικονομία και μόνο ή το πρόβλημα των ναρκωτικών σε νευρώσεις των χρηστών . Αυτή η λειτουργία όμως , μόνο ως επιφαινόμενο μπορεί να εκληφθεί. Το εργοστάσιο  ως αλυσίδα παράγωγης  έχει βγει προ πολλού από τα τείχη του και έχει διαχυθεί   ως το τελευταίο κομμάτι του κοινωνικού ιστού. Η σημερινή πραγματικότητα  μπορεί να προσομοιωθεί ως μια κατασκευή που έχει σαν μηχανή την οικονομία ή οποία στην παρούσα κατάσταση είναι το πρίσμα που προσφέρει τις ραγισμένες αντανακλάσεις στον κοινωνικό καθρέπτη Αυτός ο κατακερματισμός του καταπιεστικού όλου παράγει ιδεολογία. Το μεμονωμένο άτομο μπορεί να είναι δέσμιο των μηχανισμών της αυτονομημένης οικονομίας αλλά εγκαλείται να αντιμετωπίσει  το υπάρχον με ψυχολογικούς όρους. Με αυτόν τρόπο, αποκρύπτονται  εκείνοι οι μηχανισμοί που παράγουν και αναπαράγουν την βαρβαρότητα.  Όχι μόνο γιατί το δίπολο αιτίας αιτιατού χάνεται αλλά επίσης γιατί ο καπιταλισμός επιστρέφει στις ρίζες του αποθεώνει την υποκειμενικότητα και το άτομο, αναζητώντας τη λύτρωση μέσα από αυτό. Το άτομο οφείλει να δει την τελευταία  με «θετικό τρόπο»[3] ώστε να την συνηθίσει , να συναινέσει και εν τελεί  να την αποδεχτεί . απόρροια αυτού του μηχανισμού ,είναι η ενσωμάτωση του άτομου στην Μηχανή. Η βαρβαρότητα γίνεται βάρβαρος, η κοινωνική ευθύνη γίνεται ατομική. Κάθε ίχνος παρέκκλισης από την κανονικότητα λαμβάνεται ως αποτυχία, τελικός σκοπός η αφομοίωση και ο έλεγχος αφού πρώτα έχει προηγηθεί η ταπείνωση και η αποδοχή της υπεροχής.
Η βιαία διαδρομή από το συλλογικό στο ατομικό,  κλασικό παράδειγμα η περίφημη παγκάλια φράση «μαζί τα φάγαμε», δεν συνιστά  μόνο ένα μέρος του πλέγματος τύφλωσης , αλλά είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη  για την ύπαρξη του τελευταίου. Η αποστροφή του βλέμματος του πολίτη της ναζιστικής Γερμανίας έναντι του σημαδεμένου εβραϊκού σπιτιού της επομένης της νύχτας των κρυστάλλων , επαναλαμβάνεται ακόμα και σήμερα με άλλες μορφές στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Δεν είναι μόνο η άρνηση της συνειδητοποίησης της ορατής φρικαλεότητας, αλλά είναι και  η ενσωμάτωση της τελευταίας,  μέσα σε μορφές κανονικότητας. Με αλλά λόγια όσο θετικά και να στολίσεις την βαρβαρότητα, η τελευταία όχι μόνο δεν απολύει την ουσία της αλλά αντίθετα ενισχύεται διαμέσω της νομιμοποίησής της. Οι θετικοί  ατομικοί καλλωπισμοί στην εκτυλισσόμενη  κυρίαρχη και νομιμοποιημένη βία δεν την αναιρούν αλλά την αναπαράγουν. Η κόλαση δεν σβήνει με φτιασίδια. Οι συγχρονες φυλακές εντυπώνονται πρώτα στο «μέσα» και υστέρα γίνονται ορατές στο «έξω».
[1]  Επι αφορμην διαφορων ψυχολογικων οδηγων για την κριση όπως αυτό http://www.happylifemag.com/psychology/104-optimism.html και οχι μονο.

[2]  Η θέση αυτή θεμελιακή για τον καπιταλισμό υποκειμενικά ορισμένη αντικειμενοποιείται, πραγματώνεται και παίρνει μορφή μέσω του φετιχιστικού χαρακτήρα του εμπορεύματος αν κάνουμε δεκτή τη μαρξική προσέγγιση  Μια έκφραση αυτής της ιδέας είναι η ταύτιση αντικείμενου-υποκειμένου, ως απόρροια του φετιχισμού του εμπορεύματος . αυτή η ταύτιση  δημιούργησε σχιζο-κοινωνικές κατασκευές. Ο καταναλωτισμός ήταν μόνο μια χροιά αυτής της αντίληψης, η οποία δεν μπορεί να νοηθεί άσχετα από το οικονομικό οικοδόμημα. οι δομές της καπιταλιστικής οικονομίας δημιούργησαν αυτήν την νευρωτική μορφή του διαρκώς ανικανοποίητου καταναλωτή. Η δημιουργία και εξατομίκευση του τελευταίου ήταν αναγκαίος όρος της καπιταλιστικής μηχανής η οποία έχει αντιστρέψει την έννοια μέσου και  σκοπού.

[3] Η  απλή σκέψη, που παρουσιάζει την αντίληψη του γίγνεσθαι ως ένα εκκρεμές συμβάντων μεταξύ θετικών σκέψεων και αρνητικών σκέψεων, υποκρύπτει πως το ίδιο το γίγνεσθαι, διαμορφώνεται με όρους κοινωνικής και πολιτικής βίας. Η τελευταία επενδύεται με ψυχολογιστικούς όρους με αποτέλεσμα μετάθεση των  προβλημάτων του υποκειμένου στο εγώ  . Η εσωτερικοποίηση αυτής της βίας είναι το ζητούμενο ως αναγκαίος όρος συνοχής μιας κοινωνίας ριζικά διάφορων συμφερόντων. Η επιβολή πχ  εργατικού μεσαίωνα δεν είναι παρά μια στιγμή ενός διαρκούς πολέμου εν καιρώ ειρήνης. Αυτή η αρνητικότητα δυστυχώς, πολλαπλασιάζεται πιο γρήγορα από τις προσπάθειες του μεμονωμένου ατόμου, να μετουσιώσει μια μορφή βίας σε θετικότητα

. Η εμφιλοχώρηση αστικισμών στο λόγο, μέσα από τη γνώση και την εμπειρία, γίνεται συνειδητά και ασυνείδητα. Εν προκειμένω, η σχηματοποίηση ενός φαινομένου, εκεί που αξιωματικά δεν πρέπει να υπάρχει, δυνητικά συνάδει με τη διαδικασία ορισμού και, μετέπειτα, αφομοίωσης.
. Το άτομο θα έπρεπε να ορίζει την συλλογικότητα και όχι η συλλογικότητα το άτομο. Αλλιώς μπορεί να μιλάμε και για Ιδεολογία.
. Στο δρόμο για την ουτοπία, πρέπει να καταστραφούν τα υπάρχοντα αξιώματα. Μια απελευθερωτική κίνηση δεν μπορεί να θέλει να φέρει τον προσδιορισμό “απελευθερωτική”, όταν τα άτομα δεν μπορούν να δεχτούν ότι είναι φορείς αστικών αντιλήψεων και αρνούνται να ανατρέψουν τις κατεστημένες αντίληψής τους και να θέσουν τον εαυτό τους σε διαρκή αμφισβήτηση.
. Τα απελευθερωτικά εγχειρήματα δεν είναι μαζοχιστικές συνευρέσεις όπου κάποιοι εκτίθενται και άλλοι εν δυνάμει εξουσιάζονται εθελοντικά.
. Ο ρόλος των Α.Ε σταματά στην καταστροφή του καταπιεστικού ΟΛΟΥ και στην αναπαραγωγή του. Οι μεταφηγηματικές ονειρώξεις για την ουτοπία εμπεριέχουν εν δυνάμει και τον εξουσιασμό τους.
. Καμία διαδικασία αφαίρεσης δεν μπορεί να ακυρώσει το γεγονός της ύπαρξης φαινομένων από τη στιγμή που, έστω και το ελάχιστο υπόλοιπο, είναι αποτέλεσμα του παρόντος. Στο τώρα οι νησίδες ελευθερίας απελευθερώνουν μόνο κλειστά σύνολα.

καμμια ειρηνη με τα αφεντικα

για την κοινωνικη εκτροπη

επ αφορμην ληψης νεων μετρων καταστολης και ελεγχου
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=298755

Η ελευθερία είναι μια λέξη η οποία συχνά ξεστομίζεται από καναλάρχες και τα τσιράκια τους, κυβερνητικούς εκπροσώπους, ηθικολόγους λακέδες της high αστικής τάξης και διαφόρους καλοθελητές με καλές προθέσεις. Μάλιστα προτάσσεται όταν διαταράσσεται η κοινωνική ειρήνη και η ροή του χρήματος. Με αυτό τρόπο συχνά εξισώνεται η ασφάλεια με την ελευθερία. Μια ελευθερία που ουσία και περιεχόμενό της είναι το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία και ιδεολόγημά της είναι η δημοκρατία . Αυτό φυσικά συμβαίνει επειδή σαν έννοια η ελευθερία όταν ορίζεται θετικά μεταβαίνει στην αντίθεση της και γίνεται προασπιστής της κοινωνικής αδικίας. Άρα η αστική δημοκρατία μέσω του δικαίου ουσιαστικά νομιμοποιεί κάθε είδους περιορισμό της ελευθερίας όπως αυτή έχει ορίσει. Έτσι με πρόσχημα την ασφάλεια καταργούνται ελευθέριες ώστε να διασφαλιστεί η ελευθερία της οικονομικής ελίτ να εκμεταλλεύεται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα με περισσότερο έλεγχο. Η ελευθερία του λόγου πετιέται με περισσή ευκολία. Το επιχείρημα απλό. Η βία και αυτοί που ωθούν προς την βία οφείλουν να παταχτούν για χάρη του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Μια λογική που αρμόζει σε ολοκληρωτικές μορφές διακυβέρνησης. Στα θεμέλια της νεοκλασικής αστικής ιδεολογίας είναι η έννοια της οριακής ωφέλειας και η μέτρησή της. Κατ’ επέκταση και στην εφαρμογή της άρχισαν να γίνονται μετρήσιμα μεγέθη τα πάντα. Ένα από αυτά είναι και η ελευθερία. Το όριό της και συνάμα ο περιορισμός η δημοκρατία. Σε αυτή τη λογική εντάσσεται και η «μετακίνηση» του περιορισμού μέσω της προώθησης του θεσμού του δημοψηφίσματος. Άλλο ένα αστικό ιδεολόγημα. Καθώς επικρατεί η λογική του οικονομισμού, οτιδήποτε χαλάσει τα σενάρια οικονομετρών για περισσότερο κέρδος των καπιταλιστών είναι επικίνδυνο. Με αυτή την λογική είναι συνετό να περικοπούν εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα τα οποία κατακτήθηκαν με αίμα προς όφελος της οικονομίας και της πατρίδος (sic !) και αναγκαίο να μην υπάρχει φωνή η οποία να καλεί σε εμπράγματη άρνηση της εντατικοποίησης του έλεγχου και της εκμετάλλευσης από τους καπιταλιστές. Σε μια παγκόσμια δομική κρίση οι καπιταλιστές μέσω του δόγματος του σοκ βλέπουν την ευκαιρία για μια αναδιοργάνωση και αναδόμηση του συστήματος συμφωνά με τα μέτρα τους.
Η κοινωνία του Όργουελ γίνεται εμπράγματη και αποκτά ρεαλιστική υπόσταση. Η κοινωνία της τιμωρίας μεταβαίνει στην κοινωνία του έλεγχου . Το υποκείμενο μετατρέπεται σε μεμονωμένη μονάδα η οποία οφείλει να υποταχτεί στις επιταγές του καταναγκαστικού όλου. Τα λόγια της thatcher περί ύπαρξης μόνο άτομου και του schumpeter περί στασιμότητας του καπιταλισμού δεν είναι προφητείες αλλά απλά και μόνο επιβεβαιώσεις. Το τελευταίο μοιάζει σαν μια Μηχανή στην οποία θα έχουν πρόσβαση μονό κάποιοι οικονομικά προνομιούχοι. Καθώς αυτό το μεταμοντέρνο πανοπτικό μετατρέπεται σε απόλυτο πνεύμα, η άρνηση τους θεωρείται εκ των πρότερων έγκλημα. Ο έλεγχος των blog και του λογού σε ευρύτερο επίπεδο καταργεί και τα τελευταία προσχήματα της αστικής ολιγαρχίας όπου αυτά υπήρχαν.
Φυσικά θα υπάρχει το δικαίωμα της διαδήλωσης και της γνώμης αλλά στο σημείο το οποίο θα εγκρίνει η εκαστοτε κυβέρνηση η οποία λειτουργεί ως εντολοδόχος του οικονομικού λεβιάθαν. Ο πρεντεντερισμός γίνεται δόγμα. Η έννοια της αστικής ελευθερία ολοένα και διευρύνεται τα όρια μέσα στα οποία μπορεί να το κάνει όμως ολοένα και στενεύουν.
Μπορείς να φωνάξεις για το σύστημα που σε καταπιέζει αλλά μονό στα όρια μιας ξεπουλημένης πολύχρωμης αριστεράς όπου η τελευταία διατυμπανίζει συνεχώς την ανάγκη να απολογείται συνεχώς σε ακροδεξιά καθάρματα και φερέφωνα τραπεζιτών και κεφαλαιούχων
Η βαρβαρότητα δεν είναι κάπου μακριά. Ήδη εκπληρώνεται σαν μια μνήμη η οποία έγινε προφητεία. Όταν οι κοινωνικές αντιστάσεις ολισθαίνουν τα τσιράκια των τραπεζιτών κάνουν οικονομικά σενάρια για μεγαλύτερο κέρδος των αφεντικών τους.
Η αναγκαιότητα συναίνεσης η οποία προτάσσεται από τα πρεντεντεροειδή δεν είναι παρά η υπογραφή ενός κοινωνικού συμβολαίου εθελοδουλίας. Δεν μπορούμε να καταδικάσουμε την βία από πού και αν προέρχεται. Όχι μονό αυτό αλλά την προτάσσουμε κιόλας. Διότι είναι η απάντηση στην λεγομένη νόμιμη βία του κράτους και της τάξης που υπηρετεί.
Η ιδία η κοινωνία είναι πεδίο κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων. Η κάθε επιλογή επί αυτού είναι πολιτική και ζήτημα αξιοπρεπείας.

Το τελευταίο καιρό η πλειονότητα των ειδήσεων αφορά είτε άμεσα και είτε έμμεσα την οικονομία. Ξαφνικά καταλάβαμε ότι πριν από την κοινωνική πολιτική υπάρχει η οικονομική πολιτική. Η μήπως δεν είναι έτσι.

Από αυτό το σημείο και έπειτα τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται. Εξηγούμαι. Η ελλάδα βρίσκεται με ένα τεράστιο έλλειμμα και ένα εξίσου τεράστιο χρέος (δύο οικονομικές έννοιες που έχουν χιλιοειπωθεί) . Σαν αίτιο, από τους κάθε λογής μετά χριστόν (σχήμα λόγου) προφήτες δημοσιογράφους πανεπιστημιακούς, πολιτικούς, αναγνωρίστηκε η αποτυχία των κυβερνήσεων να διαχειριστούν ορθολογικά το δημόσιο ταμείο.

Εμφανίστηκε το κίνημα των “αγανακτισμένων” πολιτών που ξαφνικά στράφηκε κατά των κυβερνώντων και κατ΄ επέκταση όλων των εκπροσώπων που κοινοβουλευτικού συστήματος. Τα κύρια χαρακτηριστικά του κινήματος (όπως αυτά έχουν αποδοθεί από τα μέσα μαζικής επικυριαρχίας) είναι η μαζικότητα, ο μη πολιτικός προσανατολισμός και ο ειρηνικός χαρακτήρας.

Ας ξαναδιαβάσουμε λίγο , από την ανάποδη όμως , αυτά τα χαρακτηριστικά. Οι συγκεντρωμένοι είναι μια μεγάλη , άμορφη και φοβισμένη μάζα. Δηλαδή η χαρά του δημαγωγού και του λαϊκιστή.

Οι πάντες έχουν επικεντρωθεί στον οικονομικό πυρήνα του προβλήματος, τόσο που εύκολα πάρα πολλοί προκρίνουν σαν λύση, για την έξοδο από την κρίση, μια κυβέρνηση που δεν θα συγκροτείται από πολιτικούς αλλά από τεχνοκράτες κοινής αποδοχής. Το διακύβευμα , είναι η πατρίδα και πως αυτή μπορεί να σωθεί.

Ο εξουσιαστής χαμογελά ακόμη περισσότερο. Λίγο ακόμη και θα καταφέρει να ξεφορτωθεί και τον ενδιάμεσο που μέχρι τώρα χρησιμοποιούσε. Το χειρότερο δυνατό σενάριο που θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος είναι να δωθούν τα όπλα στους καπιταλιστές, μια και το προνόμιο της χρήσης νόμιμης φυσικής βίας μέχρι και τώρα ήταν του κράτους. Αν οι τεχνοκράτες αναλάβουν την εξουσία με το πρόσχημα ότι πρέπει να σωθεί η πατρίδα , θα πάρουν στα χέρια τους ακόμη και τη χρήση νόμιμης βίας.

Το αστικό σύστημα είναι συγκροτημένο έτσι ώστε όποιος κατέχει τη ροή χρήματος να μπορεί να εξουσιάζει τα πάντα, ακόμη και τα κράτη αυτά καθεαυτά που το εκδίδουν. Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση, δεν είναι το χρέος, το έλλειμμα , οι πολιτικοί, οι δικαστές . Είναι συνολικά η κοινωνική αστική δημοκρατική κατασκευή.

Το πρόβλημα είναι η θεωρητική συγκρότηση του τρόπου με τον οποίο έχουμε επιλέξει ότι είναι ο καλύτερος για να παράγουμε και καμία λύση δεν έρχεται από κανένα που προωθεί έξοδο με το βλέμμα στραμμένο στην παραγωγή.

Όσο κανείς δεν αμφισβητεί αυτή τη θεωρητική συγκρότηση δεν πρόκειται να λυθεί κανένα πρόβλημα.

Καμία ειρήνη με κανένα ταξικό και κοινωνικό εξουσιαστή. Αγώνας για την κοινωνική εκτροπή που τρομάζει.

Κοινωνική ελευθερία από κάθε λογής ιδεολογική κατασκευή.

Η λέξεις που έχουν ακουστεί και ειπωθεί χιλιάδες φορές τον τελευταίο καιρό είναι αγανάκτηση και αγανακτισμένος.

Η λέξεις που ξεχάστηκαν και θάφτηκε είναι καταπιεσμένος, σκλαβωμένος.

Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης αγκάλιασαν και ανέδειξαν μια κίνηση που δεν τα άγγιζε και δεν τα αμφισβητούσε. Έσπευσαν να προβάλλουν κάτι που στρεφόταν αλλού. Έκλεισαν το μάτι στους «αγανακτισμένους» δείχνοντας ότι είναι μαζί τους. Οι «αγανακτισμένοι» φιλάρεσκα και ταπεινωτικά αρκέστηκαν στη δημοσιότητα που αυτά τους πρόσφεραν. Ταπεινωτικά γιατί από την πρώτη στιγμή και χωρίς ακόμη να έχει διαμορφωθεί και ζυμωθεί το οτιδήποτε , πριν ακόμη γίνει η πρώτη συνέλευση, ενσωμάτωσαν τον ειρηνικό και απολιτικό χαρακτήρα που τα μμε είχαν προσδώσει. Και σαν μην έφτανε αυτό υπερασπίζονται αυτά τα χαρακτηριστικά, προκειμένου να γίνουν αποδεκτά.

Η εξουσία- πολιτική, οικονομική, δικαστική- και τα μμε δούλευαν , δουλεύουν και θα δουλεύουν μαζί. Είναι ένα. Εξυπηρετούν και εξυπηρετούσαν τα ίδια συμφέροντα. Οι αγανακτισμένοι συνειδητά και ασυνείδητα εξυπηρετούν τα μμε που με τη σειρά τους υπηρετούν την εξουσία, τα αφεντικά τους.

Το Δεκέμβρη του 2008 μία σημαντική ιδεολογική σύγκρουση αφορούσε το γεγονός εάν είχαμε μπροστά μας μία εξέγερση ή όχι. Αργότερα, και όταν τα πράγματα είχαν ησυχάσει, όλοι παραδέχτηκαν ότι ήταν. Σήμερα δεν γίνεται καμία νύξη, γιατί απλά δεν υπάρχει κανένας εξεγερσιακός χαρακτήρας. Το αντίθετο! Μόλις άρχισαν να οργανώνονται οι πρώτες συνελεύσεις και κατάλαβε η εξουσία ότι το πάρτυ τελείωσε, εμφανίστηκαν τα πρώτα δημοσιεύματα περί πάνω και κάτω πλατείας ή περί πλατειοπατέρων. Παίζουν το παιχνίδι της χειραγώγησης πάρα πολλά χρονιά και το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα.

Δεν είμαι αγανακτισμένος τώρα. Είμαι μισθωτός σκλάβος από τη στιγμή που γεννήθηκα. Δεν διαδηλώνω τώρα, που θίχτηκε η τσέπη μου και δεν μετράει το βύσμα μου. Δεν θεωρώ κατόρθωμα ότι σηκώθηκα από τον άνετο καναπέ μου. Δεν μουντζώνω χαμογελώντας, γιατί ταυτόχρονα ξέρω το γελοίο της πράξης μου. Δεν κατάλαβα τον τελευταίο μήνα (για να το ξεχάσω τον επόμενο που θα κανονίσω τις διακοπές μου ) ότι οι πολιτικοί και όχι ή πολιτική είναι το πρόβλημα.

Δεν είμαι εγκλωβισμένος στις επιλογές που μου δίνουν τα σκυλιά των εξουσιαστών.

Όπως στο τέλος της δεκαετίας του 90 όλοι διάβαζαν χρηματιστηριακές εφημερίδες , έτσι και τώρα: κάθονται και ακούνε οικονομολόγους (από την αντίθετη ιδεολογική πλευρά αυτή τη φορά) να τους μιλάνε. Ούτε τότε καταλάβαιναν , ούτε τώρα.

Οι κοινωνικοί ταξικοί αγώνες δίνονται εδώ και χρόνια στο δρόμο με σύγκρουση.

Αγανακτισμένοι, την ίδια στιγμή που εσείς κάνετε πικνίκ στην πλατεία ένας συνάνθρωπός μας δικάζεται άδικα Άρη Σειρηνίδη τον λένε. Αλλά τι σας λέω; Δεν έχει ανοιχτή καμία σελίδα στο facebook γι αυτόν. Που να τον ξέρετε για να αγανακτίσετε!!!