Όταν η οικονομία είναι πάνω από όλα.

Το τελευταίο καιρό η πλειονότητα των ειδήσεων αφορά είτε άμεσα και είτε έμμεσα την οικονομία. Ξαφνικά καταλάβαμε ότι πριν από την κοινωνική πολιτική υπάρχει η οικονομική πολιτική. Η μήπως δεν είναι έτσι.

Από αυτό το σημείο και έπειτα τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται. Εξηγούμαι. Η ελλάδα βρίσκεται με ένα τεράστιο έλλειμμα και ένα εξίσου τεράστιο χρέος (δύο οικονομικές έννοιες που έχουν χιλιοειπωθεί) . Σαν αίτιο, από τους κάθε λογής μετά χριστόν (σχήμα λόγου) προφήτες δημοσιογράφους πανεπιστημιακούς, πολιτικούς, αναγνωρίστηκε η αποτυχία των κυβερνήσεων να διαχειριστούν ορθολογικά το δημόσιο ταμείο.

Εμφανίστηκε το κίνημα των “αγανακτισμένων” πολιτών που ξαφνικά στράφηκε κατά των κυβερνώντων και κατ΄ επέκταση όλων των εκπροσώπων που κοινοβουλευτικού συστήματος. Τα κύρια χαρακτηριστικά του κινήματος (όπως αυτά έχουν αποδοθεί από τα μέσα μαζικής επικυριαρχίας) είναι η μαζικότητα, ο μη πολιτικός προσανατολισμός και ο ειρηνικός χαρακτήρας.

Ας ξαναδιαβάσουμε λίγο , από την ανάποδη όμως , αυτά τα χαρακτηριστικά. Οι συγκεντρωμένοι είναι μια μεγάλη , άμορφη και φοβισμένη μάζα. Δηλαδή η χαρά του δημαγωγού και του λαϊκιστή.

Οι πάντες έχουν επικεντρωθεί στον οικονομικό πυρήνα του προβλήματος, τόσο που εύκολα πάρα πολλοί προκρίνουν σαν λύση, για την έξοδο από την κρίση, μια κυβέρνηση που δεν θα συγκροτείται από πολιτικούς αλλά από τεχνοκράτες κοινής αποδοχής. Το διακύβευμα , είναι η πατρίδα και πως αυτή μπορεί να σωθεί.

Ο εξουσιαστής χαμογελά ακόμη περισσότερο. Λίγο ακόμη και θα καταφέρει να ξεφορτωθεί και τον ενδιάμεσο που μέχρι τώρα χρησιμοποιούσε. Το χειρότερο δυνατό σενάριο που θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος είναι να δωθούν τα όπλα στους καπιταλιστές, μια και το προνόμιο της χρήσης νόμιμης φυσικής βίας μέχρι και τώρα ήταν του κράτους. Αν οι τεχνοκράτες αναλάβουν την εξουσία με το πρόσχημα ότι πρέπει να σωθεί η πατρίδα , θα πάρουν στα χέρια τους ακόμη και τη χρήση νόμιμης βίας.

Το αστικό σύστημα είναι συγκροτημένο έτσι ώστε όποιος κατέχει τη ροή χρήματος να μπορεί να εξουσιάζει τα πάντα, ακόμη και τα κράτη αυτά καθεαυτά που το εκδίδουν. Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση, δεν είναι το χρέος, το έλλειμμα , οι πολιτικοί, οι δικαστές . Είναι συνολικά η κοινωνική αστική δημοκρατική κατασκευή.

Το πρόβλημα είναι η θεωρητική συγκρότηση του τρόπου με τον οποίο έχουμε επιλέξει ότι είναι ο καλύτερος για να παράγουμε και καμία λύση δεν έρχεται από κανένα που προωθεί έξοδο με το βλέμμα στραμμένο στην παραγωγή.

Όσο κανείς δεν αμφισβητεί αυτή τη θεωρητική συγκρότηση δεν πρόκειται να λυθεί κανένα πρόβλημα.

Καμία ειρήνη με κανένα ταξικό και κοινωνικό εξουσιαστή. Αγώνας για την κοινωνική εκτροπή που τρομάζει.

Κοινωνική ελευθερία από κάθε λογής ιδεολογική κατασκευή.

Πάω και εγώ στην πλατεία… εξαρχείων.

Η λέξεις που έχουν ακουστεί και ειπωθεί χιλιάδες φορές τον τελευταίο καιρό είναι αγανάκτηση και αγανακτισμένος.

Η λέξεις που ξεχάστηκαν και θάφτηκε είναι καταπιεσμένος, σκλαβωμένος.

Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης αγκάλιασαν και ανέδειξαν μια κίνηση που δεν τα άγγιζε και δεν τα αμφισβητούσε. Έσπευσαν να προβάλλουν κάτι που στρεφόταν αλλού. Έκλεισαν το μάτι στους «αγανακτισμένους» δείχνοντας ότι είναι μαζί τους. Οι «αγανακτισμένοι» φιλάρεσκα και ταπεινωτικά αρκέστηκαν στη δημοσιότητα που αυτά τους πρόσφεραν. Ταπεινωτικά γιατί από την πρώτη στιγμή και χωρίς ακόμη να έχει διαμορφωθεί και ζυμωθεί το οτιδήποτε , πριν ακόμη γίνει η πρώτη συνέλευση, ενσωμάτωσαν τον ειρηνικό και απολιτικό χαρακτήρα που τα μμε είχαν προσδώσει. Και σαν μην έφτανε αυτό υπερασπίζονται αυτά τα χαρακτηριστικά, προκειμένου να γίνουν αποδεκτά.

Η εξουσία- πολιτική, οικονομική, δικαστική- και τα μμε δούλευαν , δουλεύουν και θα δουλεύουν μαζί. Είναι ένα. Εξυπηρετούν και εξυπηρετούσαν τα ίδια συμφέροντα. Οι αγανακτισμένοι συνειδητά και ασυνείδητα εξυπηρετούν τα μμε που με τη σειρά τους υπηρετούν την εξουσία, τα αφεντικά τους.

Το Δεκέμβρη του 2008 μία σημαντική ιδεολογική σύγκρουση αφορούσε το γεγονός εάν είχαμε μπροστά μας μία εξέγερση ή όχι. Αργότερα, και όταν τα πράγματα είχαν ησυχάσει, όλοι παραδέχτηκαν ότι ήταν. Σήμερα δεν γίνεται καμία νύξη, γιατί απλά δεν υπάρχει κανένας εξεγερσιακός χαρακτήρας. Το αντίθετο! Μόλις άρχισαν να οργανώνονται οι πρώτες συνελεύσεις και κατάλαβε η εξουσία ότι το πάρτυ τελείωσε, εμφανίστηκαν τα πρώτα δημοσιεύματα περί πάνω και κάτω πλατείας ή περί πλατειοπατέρων. Παίζουν το παιχνίδι της χειραγώγησης πάρα πολλά χρονιά και το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα.

Δεν είμαι αγανακτισμένος τώρα. Είμαι μισθωτός σκλάβος από τη στιγμή που γεννήθηκα. Δεν διαδηλώνω τώρα, που θίχτηκε η τσέπη μου και δεν μετράει το βύσμα μου. Δεν θεωρώ κατόρθωμα ότι σηκώθηκα από τον άνετο καναπέ μου. Δεν μουντζώνω χαμογελώντας, γιατί ταυτόχρονα ξέρω το γελοίο της πράξης μου. Δεν κατάλαβα τον τελευταίο μήνα (για να το ξεχάσω τον επόμενο που θα κανονίσω τις διακοπές μου ) ότι οι πολιτικοί και όχι ή πολιτική είναι το πρόβλημα.

Δεν είμαι εγκλωβισμένος στις επιλογές που μου δίνουν τα σκυλιά των εξουσιαστών.

Όπως στο τέλος της δεκαετίας του 90 όλοι διάβαζαν χρηματιστηριακές εφημερίδες , έτσι και τώρα: κάθονται και ακούνε οικονομολόγους (από την αντίθετη ιδεολογική πλευρά αυτή τη φορά) να τους μιλάνε. Ούτε τότε καταλάβαιναν , ούτε τώρα.

Οι κοινωνικοί ταξικοί αγώνες δίνονται εδώ και χρόνια στο δρόμο με σύγκρουση.

Αγανακτισμένοι, την ίδια στιγμή που εσείς κάνετε πικνίκ στην πλατεία ένας συνάνθρωπός μας δικάζεται άδικα Άρη Σειρηνίδη τον λένε. Αλλά τι σας λέω; Δεν έχει ανοιχτή καμία σελίδα στο facebook γι αυτόν. Που να τον ξέρετε για να αγανακτίσετε!!!